Categorie: Geen categorie

Het is even stil geweest, mijn eigen zorgen waren wat groter dan mijn drang om te delen. Mijn kopzorgen gaven niet genoeg ruimte om te schrijven of andere randzaken. Zal jullie details besparen maar als je de toekomst steeds beperkter ziet worden en je spaarcentjes slinken, creëert dat onrust in alle opzichten. Maar positief als ik altijd ben, zorgde ik elke dag weer voor mijn eigen glimlach of voor de nodige dosis humor. Van een hele dag janken word niemand gelukkig, denk ik dan maar.  Als klap op de vuurpijl moest ik op zoek naar ander werk, na jaren van een super leuke geweldige baan, moest ik op zoek naar een andere super leuke geweldige baan. Waar vind ik dat nog? Welke baan ligt er nog voor mij, een waar ik mezelf kan zijn, mijn dosis humor kan delen en genoegdoening uit kan halen na een dag hard werken? Waar is zorg nog zorg? Zonder dat we nummers zijn….. Mijn zoektocht werd extra bemoeilijkt door een MDGO diploma uit de tijd dat er nog geen niveaus waren. Wat in deze tijd van essentieel belang is voor de baan die bij je past. Niveau 1, 2, 3 of 4, wat had ik zo lang geleden nu gehaald? Het voelde voor mij een wat ben ik waard? En ging in op mijn principe van werk is werk. Ik heb mezelf altijd de lat opgelegd dat je, als je er ooit alleen voor komt te staan, je kan redden met het salaris en dan de eventuele toeslagen.  Mijn uitgangspunt hier was duidelijk, nu nog de baan. Eerst maar eens op zoek naar het niveau…wat was ik waard? Minstens toch wel een 3 dacht ik, maar zat een 4 er ook in? Solliciteren op alles wat 2 of hoger ligt….zit ik dan goed? Op Rijksoverheid vond ik de oplossing, een herwaardering van het oude diploma. Door een bedrag over te maken , oude diploma te kopiëren en op te sturen zou ik dan een her gewaardeerd diploma met niveau krijgen. Mijn humor nam de overhand, ik ging een nieuw diploma kopen in de supermarkt want daar zat het postkantoor met een pakje boter. Het hield mij overeind in mijn waarde. Ondertussen sollicitatie na sollicitatie de deur uit en niet veel later drie uitnodigingen voor een gesprek. Allen binnen een week, dus dat ging lekker vlot. Waar ik bij de een nog niet thuis was van het gesprek ik vervolgens door de andere gebeld werd, je hebt de baan…..uhhh mag ik nog even nadenken en alle andere gesprekken afwachten wat daaruit komt…vervolgens de luxe van drie banen, een niveau 4 diploma en mijn eigenwaarde die nu mocht gaan kiezen. Wat past het beste bij mij en bij wie wordt mijn zorg weer een glimlach? Een van de banen was wat verder weg, ongeveer op een uur rijden van huis…werd ik misschien van het werk wel gelukkig, ging de reistijd mij dan opbreken? Andere ook wat verder weg zo een 35 minuten van huis en een doelgroep waarbij de dood dichterbij lag dan mijn huis? Of vlakbij in de regio , maar waar er geen vaste uren gegarandeerd konden worden? Meeloop dagen, auto in en uit, waar werd ik nu blij van. Met welk nadeel kon ik mijn waarde behouden? Uiteindelijk werd het die van 35 minuten rijden. De dood zou nooit iets zijn wat ik makkelijk zal hendelen, maar het hoort wel bij het leven. En dan de zorg met een glimlach kunnen geven, was mij meer van waarde. Mijn proeftijd zit er inmiddels op, geen dag is nog hetzelfde geweest, moe en voldaan kom ik thuis en zit met een glimlach dit weer neer te pennen. Soms komen alle puzzelstukjes weer tezamen en ligt er weer een zorg met een glimlach voor…….

De verkiezingen liggen achter ons, wat een hectische weken zijn dat geweest. De uitslag was voor ons een dikke domper, van 6 (met 1 als “bonus”) zetels terug naar 3. Laat ik die analyse maar even voor wat het is, het lijkt op een Rubik’s kubus, de een snapt het wel de andere niet of het lukt af en toe.  Maar dat terzijde. Toch heb ik voor mijzelf overwinningen behaald, van die kleine dingen in het proces waar vele van jullie ook wel eens mee worstelen. Een fotoshoot doen om zodanig over te komen dat je een soort van pasfoto krijgt maar niet te statisch overkomt. Oh oh wat heb ik een hekel aan foto’s. Waar de ene gewoon gelijk blijft “plakken” met een geweldig mooie uitstraling en lach, blijft voor mij het een soort van boer met kiespijn moment. En hoewel er dan wel heel veel mensen je zeggen dat het een mooie foto is, blijf ik er naar kijken op een manier van tja het moest. Maar ik stond op de flyer en ik heb een vriendelijke uitstraling erop. Doel bereikt en het gaat erom wat andere zien, niet wat ik ervan vind. Dan het openbaar optreden, daar zat mijn valkuil. Niet zo zeer dat ik op een podium moest staan, dat had ik wel al redelijk onder de knie. Maar als je gewend bent om met je man zijn naam jezelf aan de wereld voor te stellen, was het een struikelblok toen bleek dat zijn naam niet gebruikt mocht worden. Het hoe, wat en raar dat zal binnenkort uitgezocht worden. Maar het bezorgde mij een soort van dit ben ik niet gevoel. En dat was te merken aan mijn voorstellen van. Gelukkig voor mij heb ik een aparte voornaam en stelde ik mijzelf veelal voor met alleen Ghislaine . Waar ik jaren lang op heb “gevloekt” dat ik niet de makkelijkste namen heb, was het nu mijn eigen vertrouwde ik. Het kwam dan wel wat onzeker over maar bleef wat dat betreft dicht bij mijzelf, dat was mij meer waard dan verwarring zaaien. Dan de gezonde spanning van de verkiezingen. Waar je hoofd zegt” ik zie wel waar het schip strand “, zegt je hart “winnen, winnen”. Als dan de teleurstelling van het algemene verlies gezakt is, hoop je op individuele winst. En als de individuele winst niet is wat je verwachte, moet dat hoofd en het hart weer op een lijn komen. En zoals ik dan ben, ergens in het midden doe ik dan mijn mond open. En hoewel er wel gezegd was het zeggen en doen zijn twee verschillende dingen, was mijn hart vol overtuiging dat men het ging doen. Teleurgesteld, boos en onbegrip waren dan ook de dingen die  eruit floepte . Toen ik er een nachtje over geslapen had en hoofd en hart redelijk op een lijn weer lagen en de verontschuldigingen links en rechts ook binnen kwamen, keek ik er weer anders tegenaan. Dankbaar dat , het vertrouwen van en ook de opbouwende kritiek, gaven mij wel het zetje om weer vol ertegenaan te gaan. Dat politiek niet alleen maar leuk is maar ook soms helemaal niet, je leert ervan. En dat maakt dat ik toch gewonnen heb, op alle fronten en zoals een winnaar betaamt je verder inzet in het belang van…….

Het is niet altijd mijn eigen verhaal. Soms schrijf ik een verhaal voor een ander. Juist dat geeft mij kracht om te schrijven, gewoon omdat ik een ander kan helpen zijn/haar verhaal te doen. Soms zijn de verhalen zo overweldigend, van geluk, liefde of juist verdriet.

Voor ons is 2018 niet al te best begonnen, in de 20 dagen die het nu oud is, zijn er voor ons zoveel tegenslagen geweest, dat ik eigenlijk mijn eigen verhaal niet eens kwijt wil. Wie zit erom een ander zijn ellende nu te wachten? Wordt het dan niet een soort van leedvermaak? Het slaat een dikke deuk in mijn eigen ik en mijn positieve instelling lag ergens versnipperd aan mijn voeten. Gelukkig hebben wij vrienden en familie om ons heen die met hun lieve gebaren en woorden deze versnipperde positiviteit  hebben kunnen lijmen, verfomfaaid en met nog de nodige scheuren heb ik het maar opgepakt. Je kan tenslotte alleen maar denken dat alles niet meer lukt. Doordat ik het weer een beetje positiever kan benaderen lukte mij het ook om er te zijn voor andere. Hun gevoelens te omschrijven in een vertaling van….hun verdriet en pijn om te zetten naar een herinnering. En hoewel mijn herinnering van alle ellende nog vers is en een lange nasleep zal hebben financieel gezien. Ben ik blij dat we nog leven, herinneringen kunnen maken en delen en dankbaar dat ik dat met familie en vrienden mag doen. Maar ook met een ieder die mijn blog telkens weer lezen, op de achtergrond mij een berichtje sturen of ergens op straat mij aanspreken. Ben dankbaar dat ik ook jullie verhalen kan vertalen in……..

#MeToo een duidelijke manier om de wereld te vertellen dat je seksueel misbruikt, aangerand of geïntimideerd bent. De digitale wereld op zijn best of op zijn slechts? Ook ik kan een metoo plaatsen en kan er voor kiezen om de persoon met naam en toenaam te vermelden. Ik kies ervoor om dat niet openbaar neer te zetten, maar zal zijn naam niet verzwijgen als mij erom gevraagd wordt. De meeste die mij kennen weten wie het is en diegene die nog met hem te maken hebben zijn gewaarschuwd, wat ze er mee doen is aan hun zelf. Dat zwijgen had ik namelijk te lang gedaan en op het moment dat ik eraan toe was om aangifte te doen, was er een verjaring termijn en deze was net met 2 jaar overschreden. Gelukkig voor andere is alles wat na 2013 voor het eerst wordt  aangegeven van wat er ooit gebeurd is met kinderen onder de 16 zonder verjaring, voor mij te laat, maar ik juich het ten zeerste toe. Als ik mijzelf toen niet had toegestaan om aangifte te doen, had ik nu niet de persoon geweest die ik nu ben. Ook al is de dader niet voor de rechter verschenen en heb ik niet mijn “gram”kunnen halen. Het feit dat ik toen serieus werd genomen, er naar mij geluisterd werd en ondanks dat de dader alles ontkende tegen de rechercheurs, heeft mij dit alles na zo veel jaren van zwijgen, vreemde kijk op relaties en mijzelf ed. er zoveel sterker door gemaakt. Als je het over bagage hebt dat je dan achterlaat……..het was enorm.  Ook heb ik mede dankzij dit andere kunnen helpen in hun proces van verwerken, waar nu de ervaringsdeskundigen in opmars zijn, was ik mijn tijd al ver vooruit. En toch beangstigd mij wat er nu gebeurd met metoo. Voordat er ook maar een aangifte is gedaan, word de dader al veroordeeld via de media. Met naam en toenaam vermelding van de dader juich ik aan de ene kant toe en als het blijkt zo te zijn, is er zeker wat betreft minderjarige,  geen straf genoeg. Maar slaan we niet door? Is dit een vorm van eigen rechter spelen? Wat als nu blijkt dat er niets gebeurd is of iemand per ongeluk of bij wijze van grap in het kruis getast?  Ik kan me nog wel herinneren dat het  grappig was om iemand eens dik in zijn tepel te knijpen, wat een lol en een gvd, maar was dat dan als grapje of zoals nu beweerd intimidatie? Wat als nu blijkt dat van alle daders die nu aan de schandpaal hangen er 1 op de 10 het niet heeft gedaan? Of als iemand een bloed hekel aan iemand heeft en het heeft verzonnen? Dan is zijn/haar leven totaal verwoest, op voorhand al. Is dat dan de oplossing? Collateral damage zoals het modern heet? Waar is het onschuldig totdat het tegendeel bewezen is? En nogmaals zeker bij kinderen is er voor mij geen straf genoeg en ik heb mijn dader nooit veroordeeld gekregen, maar door het gevoel te hebben gehad dat ik serieus genomen werd ,geloofd en betrokken werd,maar door toen een wet die het tegenhield,  heeft het mij zeker gevormd voor wie ik nu ben. En wetende dat hij zo beetje alles is verloren wat hem toen dierbaar was, geeft mij mijn “gram”. Maar ook ik ben wel van mening dat je schuldig bent zodra het bewezen word en niet andersom.  Het is een gevoel waar ik nu mee worstel, gaat het digitaal te snel of zijn wij te snel met…..?

Ergens begin dit jaar ben ik gevraagd om mee te lopen in een lokale politieke partij. Lokaal Sterk Helmond is een midden partij met een eigen mening. Het leek mij wel wat, een politieke carrière naast een baan. De mening van burgers zo te verwoorden zoals ik meestal doe in mijn blog of de kreten op Facebook. Ik hoorde meestal veel positieve kreten over hoe ik iets neerzet en dat ik precies de vinger op de juiste plaats kan leggen, dus dat gebruiken om de burgers van Helmond te dienen leek mij wel top. Na een half jaar “stage” en de verkiezingen in het verschiet, heb ik me dan ook opgegeven om op de zogenaamde kieslijst te komen. Welk plaats het vakje krijgt wat men rood mag kleuren voor mijn naam is nog niet bekend, maar de stap is gezet.

Ondertussen kwam er nog iets op mijn pad, iets van totaal andere aard, maar wel een heleboel met de gemeente te maken heeft, het organiseren van een evenement binnen Helmond. En nee, geen concert van een aantal genomineerde muziekzangers of bandjes, maar een festival van een aantal genomineerde dj’s. En dan een festival met dj’s waar wij als Brabant een kei in zijn, de hardere stylen. In de omgeving van Helmond worden al jaarlijks hele grote festivals van dit genre gegeven en zijn veelal uitverkocht. Voor ons als Helmonders eens te bekijken wat wij daarin kunnen betekenen om dat ook in onze stad te kunnen gaan wegzetten. Met zo een 95.000 inwoners  en een grote aanhang van dit genre muziek, leek ons dat een hele mooie insteek. Omdat Helmond (nog?) geen indoor locatie heeft om meer dan 3000 feestende mensen te laten genieten, moest het dus naar een buiten terrein. Maar waar? De binnenstad van Helmond wordt drastisch aangepakt, de nodige vernieuwingen en de gevestigde locaties staan onder druk. Het Havenplein mag alleen voor kleinere (liefst directe ondernemers) feestjes en het Havenpark staat in de steigers. En als je de nieuwe plannen bekijkt zal ook het Havenpark straks niet geschikt zijn voor een festival van de aard zoals wij die in gedachten hadden, maar een ideale locatie zijn voor een kerstmarkt of Ibiza style markt e.d. Kasteeltuin dan? Waar elk jaar de leuke Kasteeltuinconcerten plaatsvinden en waar Sinterklaas zijn deuren elk jaar opent voor een horde aan kinderen uit het gehele land. Maar helaas, door allerlei aangepaste en verscherpte maatregelen is deze locatie alleen weggelegd voor deze “elite”groep die al jaren gevestigd is. Het waarom lijkt mij in de omwonende te zitten, maar van de hoed en de rand  weet ik net te weinig, maar zo een gevoel hebben wij wel. Dan hebben we nog de Cacaofabriek, mooie locatie, ook buiten kan daar wel het een en ander, maar ook daar komt het dan in capaciteit te kort. Tijd dus om een stap te wagen richting de gemeente, vraag en aanbod in het evenementen wereldje. En dan gaat het fout. De transparantie en openheid is dan ineens een heel grijs gebied. De vooroordelen , de bekrompenheid en vroegah zijn dan ineens veel belangrijker dan het hier en nu. Wie zijn wij? Wat willen wij? En voor dat soort muziek is geen animo! Daar gaan heel veel drugs gebruikers naar toe! Dat hebben ze al eens geprobeerd en was geen succes! Het zijn zo maar wat kreten uit het gesprek met de persoon die daar over gaat binnen Helmond. Mijn verbazing was groot, maar mijn repliek des te groter. Wij zijn een aantal Helmonders die een feestje willen organiseren binnen Helmond, wij hebben een groot aantal dj’s hier wonen die deze hardere stylen als dj in hart en nieren uitdragen. Om Helmond een beetje weer terug te krijgen bij de jongeren, maar ook een grote groep “ouderen” en internationaal weer een beetje op de muziekkaart te krijgen, leek ons een festival van zo een 2000 tot 3000 , met eventuele uitbreiding naar groter bij gebleken succes, een heel mooi uitgangspunt. Dat er voor hardere stylen geen animo is heeft u toch echt totaal verkeerd, neem Wish, Dominator en zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ook bijvoorbeeld een dj die terug is van wat softe naar weer hardstyle in de Ziggodome  binnen een half uur uitverkocht, dat heeft een bekende Nederlandstalige zanger of een groep “top”zangers nog niet voor elkaar gekregen, dus nee dat er geen animo voor is lijkt mij zeer onwaarschijnlijk. Zoals bij elk feest die ik bezoek zal ook dit feest een zero tolerance beleid hebben, maar ga geen struisvogel spelen dat het niet binnenkomt of gebruikt word, net zoals op de wc van de Tweede kamer, waar ooit eens de cocaïne resten zodanig waren dat zelfs Escobar daar trots op kon zijn. Je moet elkaar geen mietje noemen, het gebeurd overal. Wij willen het vanaf de eerste zin op papier tot het laatste propje op het veld zo wegzetten dat we met de nodige hulp van o.a.  vrijwilligers en juiste mensen op de juiste plaats kunnen regelen, waarbij wel in acht nemende dat wij kunnen leren van fouten en verbeteren dat waar nodig is. En ja wij staan open voor iedereen, maar om nu de “gevestigde orde” (*lees zij die dit soort feesten niet tot een succes hebben weten te maken)  hier een vrije hand in te geven is voor ons nu juist de doorslag geweest om dit niet te doen. Maar een samenwerking sluiten wij niet uit. Ja, lullen kan ik wel als ik iets echt wil. Daar kon deze heer niets meer tegenin brengen. En als locatie werd Berkendonk aangegeven dat stuk bij de bergen, waar ons “schone” zand vandaan komt (ander verhaal voor zij die dat kennen) een locatie die zelfs bij een aantal rotte in het vak nog totaal onbekend is. Vervolgens moet er dan een veiligheidsplan komen etc.  En geloof mij daar is Helmond ook een beetje in doorgeslagen, hoewel veiligheid zeker belangrijk is, lijkt het hier wel te gaan om een penitentiaire inrichtingsbeleid waar er in Nederland nog best wel wat van dit soort regels kunnen gebruiken, maar of dit helemaal op de praktijk is gericht…..een andere discussie maar wel een bedenkelijke. En allemaal voor 1 december van het voorgaande jaar worden ingediend. Wij moeten dus even opschieten en regelen, mocht het dit jaar niet lukken zal december volgend jaar dan het streven worden.

En dan worden er door de gemeente miljoenen aan investeringen gedaan voor vernieuwingen, maar gaat er een belbus rijden in twee grote wijken. Na 18.30 rijden er dan al helemaal geen bussen meer en zondag zie je maar hoe je ergens komt. We gaan nieuwe huizen bouwen die volledig gas vrij zijn, maar een oplossing voor de stadsverwarming problematiek hebben we niet. We hebben geen faciliteiten of  beperken ons daarin qua grote evenementen in het stadshart, maar we willen wel verjongen. We hebben nieuwe schoenen nog niet eens inlopen of gooien het al weg (Stadslab)  We willen Helmond blijven en aanhaken met allerlei andere zoals Eindhoven, in vorm van Brainport en Automotive. En waar de subsidieregeling voor evenementen op de stad is gericht en helemaal niet op de locatie Berkendonk.  Helmonders hebben grote dromen en willen wat groots realiseren, maar om echt met de grote jongens mee te doen…….dat staat nog compleet in de wieg.

Ik ben stil , de wereld raast, orkaan, storm, aardverschuiving, aardbeving, trillingen, zon explosies.

Ik ben stil, de wereld draait door, verkrachters, terroristen, moordenaars, pedofielen, mensenhandel.

Ik ben stil, we hebben een regeerakkoord, poppetjes zoeken, wie moet waar, wie ben jij?

Ik ben stil, de laatste poppetjes hebben gedanst, weg omdat er niet voldaan werd aan de werkelijkheid.

Ik ben stil, een land zo gastvrij laat zijn onderdanen apart zijn maar toch niet een, waar praten geen optie is maar liever een handgemeen.

Ik ben stil, het is soms niet te bevatten, was het wel echt? Nee, dit kan niet waar zijn. Zijn we nu echt de weg kwijt.

Ik ben stil, zelfs tussen het nieuws door, word ik immuun voor deze berichten?

Ik ben stil, kunnen we nog wel praten of zijn we overgeleverd aan het digitaal?

Ik ben stil, stil van alle woede, van verdriet, van ongeloof, van liefde voor elkaar, van kleine wondertjes,  maar blind……..nee, dat ben ik niet.

3FM Serious Request 2016 vraagt aandacht voor een stille ramp die elke 35 seconden een kinderleven eist: longontsteking.

Op zich een mooi doel en heeft altijd mijn steun gekregen, maar vanaf 2015 begon het een beetje aan mij te knagen er was zoveel te doen in eigen land, dat ik de absurde bedragen die het Rode Kruis hiermee kreeg beter gebruikt konden worden voor de “onzichtbare” kinderen hier die het gewoon niet redden doordat zij moeten leven in armoede. Ik heb dat jaar ook speelgoed weggegeven, geen kerstkaarten verstuurd en dat geld wat ik daarvan “bespaarde” overgemaakt aan een voedselbank. In 2016 hetzelfde, dus Serious Request stond bij mij in de auto op en af en toe op tv, maar doneren deed ik niet. En toen kwam Tijn, samen met zijn papa Gerrit vertellen aan het grote glazen huis wat hij voor een actie ging doen voor Serious Request, Tijn ging nagels lakken, en hoe!!! 2,5 miljoen euro heeft hij ermee opgehaald. Maar het bijzondere aan Tijn was dat hij zelf een zeldzame vorm van hersenstamkanker had, een vorm van kanker die “maar” 15 tot 20 kinderen in Nederland treft en Tijn zijn levensverwachting was elke dag een. Dat ging de Nederlanders niet in de koude kleren zitten, een jongen die zelf doodziek was, ging nagels lakken voor kinderen heel ver hier vandaan. Daar moesten we iets mee, dat konden we niet zo maar geld voor geven…. Na het hele glazen huis bombarie kreeg Tijn, in samenwerking met Stichting Semmy, een eigen nagellak lijn, waarvan elk verkocht potje nagellak speciaal voor een CED (Convection Enhanced Delivery) apparaat te kopen was bedoeld. Een ding waarmee er beter medicijnen kan worden toegediend voor oa. Hersenstamkanker. Een miljoen wilde deze held gaan ophalen zodat alle kinderen hiervan konden profiteren. #Lakaantijn werd een overweldigend succes, 6 juli 2017 werd het doel behaald, met nagellak van Tijn. Er werd zelfs een winkeltje geopend in Utrecht. De lak gekte ten top. Iedereen “kende”Tijn en vonden hem een geweldig kereltje, een jongen met een missie,een held, een kanjer. Ook ik was super trots op Tijn, dat hij zijn naam, zijn gezicht, zijn doodzieke leven zo open stelde dat het onbaatzuchtig voelde en was. Miss Montreal maakte een liedje voor hem, wat was de lak gekte een geweldig iets. Wat we voor elkaar hebben gekregen met nageltjes lakken, super!!!

En dan zit je een beetje het nieuws te volgen op een vrijdagochtend, waar je eerst nog vrolijk naar buiten kijkt vanwege het stralende zonnetje, vertroebeld je beeld door tranen. Waterlanders die blijven lopen, Tijn is niet meer. Tijn is vanmorgen 7-7-17 rond 07.00 overleden. Als je dan nog niet geloofd dat deze cijfers aangeven hoe speciaal Tijn was en hoe grootst hij is geweest in zijn korte leven, denk dan maar aan iedere keer als je nagels lakt……… Tijn je bent echt een engel…..want dat is hij nu zeker.

Beetje beduusd over het feit dat Trump wel gelooft in klimaatsverandering, maar niet meer mee wil doen aan het klimaatverdrag.  Ik kan die man gewoon niet snappen, is hij een ontsnapte Alien uit area 51 en is dit wat ons van buitenaards moet gaan helpen? Ik gooi de reclamefolders en krantjes maar weer in de papierbak en de plasticrommel in de zak…wie het kleine niet eert….. denk ik maar, want Trump dat is een verhaal apart. Ondertussen zijn er een aantal vermiste meisjes, er wordt weer massaal gedeeld en er doen zich verhalen rond over een donkere auto die meisjes klem rijdt, als merk wordt er zelfs BMW geroepen. Nogmaals geven we een waarschuwing aan onze dochter mee, blijft toch een stukje fietsen naar school. En we gaan vervolgens weer verder met de orde van de dag. Heerlijk zo een Pinksterweekend met een feestje hier en daar en ineens worden we opgeschrikt dat er weer een aanslag in Londen is waarbij weer 7 doden zijn te betreuren en weer radicalen gekken dit op hun geweten hebben. Ondanks dat nieuws blijven we feesten, laat mijn dag niet verpesten door deze gekken…..Het weer slaat een beetje om het koelt wat af, een buitje hier en daar, toch nog wel wat warmer voor de tijd van het jaar. Overal zijn er feesten vanwege Pinksteren en ergens in Manchester vind een benefiet concert plaats voor de slachtoffers van een eerdere aanslag bij een concert van Ariane Grande, 22 doden, hele jonge slachtoffers, weer door een geradicaliseerde gek. Ik kijk een stukje op tv en zie een artiest mens worden, geen nep lach en traan, nee pure emoties. Ik denk nog meisje je kan er niets aan doen, deze wereld is gek aan het worden en we staan erbij en kijken ernaar, machteloos…….Over the rainbow krijgt mijn kippenvelmomentje en een traan voor mijn eigen emotie, zo jong en dan al deze last op je schouder, pfffff, slik…..Ondertussen zijn er een aantal lichamen van gevonden van een is al bekend dat het een verdwenen meisje is , een aantal andere lichamen ook al geïdentificeerd als man, later op de avond word ook bekend van nog een meisje. Vermoord en misschien nog erger. Trump verdwijnt uit mijn gedachten, de slachtoffers uit Manchester eveneens, Adriane wordt een zangeres en ik zie mijn eigen dochter en denk, gelukkig veilig thuis. We zijn nog niet aan het verwerken van het een, of we moeten al hendelen met het volgende . Bunschoten-Spakenburg zo’n 87 km hiervandaan staat ineens op de kaart, rijdend in een auto ben je er zo. Het niet kunnen beschermen van je eigen vlees en bloed gevoel bekruipt mij. Laten ze maar overal camera’s hangen, zodat als ik het niet kan de politie nog wat kan zien. Wat geef ik erom dat mijn buur zijn camera de openbare weg kan zien en daardoor ook een stuk van mijn tuin……wat privacy wet…als je niets te verbergen hebt hoef je het ook niet te verbergen…….sla ik door? Waar gaat dit heen, wie weet hoe, wie weet wat? Woede, ongeloof, begrip, onwetend, machteloos, verdriet, dood, leven……Dit is mijn wereld………

Mijn “stage” bij Lokaal Helmond zo omschrijf ik maar mijn afgelopen paar maanden. Het meelopen in de commissie Omgeving en het bijwonen van de Voorjaarsnota 2017. Het actief lid worden van een partij, omdat je voor jezelf een bepaald doel heb gesteld en niet als alleen lid van een clubje wil fungeren, maar een stem vormen.

Het is mij tot nu toe niet tegengevallen , buiten de organisatorische combi tussen werk en stage (half 7 klaar en  10 voor 7 op weg naar) dat was soms best krap , maar mede door mijn werkgever en mijn “stage” begeleider en lang leve de app , is het allemaal soepel verlopen. Nog een paar weken voor de zomerreces en heb dat voor mezelf ook als deadline gegeven, blijf ik actief of blijf ik lid van een clubje. Wat heb ik geleerd tot nu toe en dan zonder inhoudelijk op dingen in te gaan.  Ik kijk tenslotte mee vanaf de zijlijn en ben nog namen aan het leren, help hoe heet hij ook alweer….. luisteren naar alle meningen, was dat D66 of was dat Helder Helmond die dat zei….. maar ook tijdens fractieoverleg , waar ik dan nog meer namen en gezichten bij kreeg, maar waar mijn mening ook werd gewaardeerd en zelfs een kleine inbreng heb mogen hebben,  de Voorjaarsnota die er best snel doorheen ging …nog meer namen en gezichten….en als afsluiting daarvan een kopje koffie met het college en raadsleden vanwege het mooie weer op een terras…..help wie bent u ook alweer…..Ik voelde me wel welkom binnen het clubje fractieleden en heb mezelf niet buitengesloten gevoeld of dat ik raar ben aangekeken.  Heb met heel veel respect zelfs aangehoord hoe iemand dingen zo goed kan verwoorden in een korte omschakelingstijd, want ja woorden en verwoorden zijn natuurlijk wel mijn dingetje en hier is het nog sneller schakelen en geen toetsenbord om het op te schrijven en na te lezen nee, hop adhoc bedenken want over een minuut of 5 moet het uitgewerkte en nu de puntjes op de i gepresenteerd worden. Uitdaging ten top voor mij. Maar ook je eigen mening binnen de fractie houden, het totaal oneens zijn met de meerderheid en dan uiteindelijk voor jezelf mogen stemmen. Wat is democratie toch een geweldig iets. Het thuisfront dat mij steunt niet te vergeten, voor het eerst sinds jaren zelfs op een verjaardag die we meestal toch niet vieren buiten dan samen een hapje en drankje doen dit jaar volledig overslaan vanwege de Voorjaarsnota, het is goed. Spreken in het openbaar, ik vond het al erg toen tijdens de live stream mijn gezicht of liever gezegd de onderkant van mijn gezicht in beeld was. Maar dat is voor mezelf een hobbel die ik nog zal moeten nemen.

Nog een week of 6 meedraaien en dan beslissen, maar tot nu toe blijf ik bij mijn doel. Kom maar op met die stemmen, mijn stem komt nog wel.