Een keer wijk ik af. Ik wijk af van mijn eigen verhaal. Ik wijk af van gedachten en ik wijk af van mezelf.

Ik wijk niet af van iets te vertellen hebben, maar het is niet mijn verhaal. Ik wijk af omdat het,  het verhaal is voor en over iemand anders, een van mijn grootste fans.

“Je bent er nog en nu kan je het nog lezen. Geen achteraf mooi praatje, maar nu in het heden, in je strijd. Je strijd die je ,als zo velen , levert tegen kanker. Een strijd die je aan het verliezen bent. Ik zal geen namen noemen, je weet over wie ik het heb. Tenslotte ben je een strijd aan het leveren op leven en dood, daar hoeft geen naamsvermelding bij, dat doe je helemaal alleen en wij kijken toe.

Net als bij duizenden andere ging je maar eens naar de dokter, doorverwezen naar het ziekenhuis, scan hier en daar, bloedwaardes meten, foto’s en wachten. Duizend keer je leven voorbij zien gaan, alle scenario’s uitgetekend in gedachten, alle papieren nog eens doorgelopen en maar wachten. Uit ervaring weet ik dat wachten het langste duurt, voor het gevoel dan. Alles wat daarna komt is de resterende tijd.

Een van je scenario’s is werkelijkheid geworden en je gaat ervoor. Bestraling en chemo , het moet je een uitgang bieden. Een kans die je dan ook met twee handen aanpakt. En wij kijken machteloos toe. Vijf en halve week doorsta je al het gepruts aan je lichaam, alle chemische goedjes die je weer beter moeten maken, alle pijnen en kwaaltjes doorsta je. En wij kijken machteloos toe. En dan is het weer wachten. Is er wat van de resterende tijd gewonnen? Nogmaals alle scenario’s , papieren, nu met meer vrienden en familie om je heen, maar wachten. Ruim 2 maanden erna krijg je weer de scans , foto’s , meten bloedwaardes etc. Toch is er iets veranderd, je bent duizelig , hoofd/nekpijn en wat eigenlijk bij chemo hoort, krijg je nu. Weer terug naar het ziekenhuis en weer wachten. Doemscenario’s, ze schieten door ons hoofd. Wij, die machteloos toe moeten kijken en hopen op het beste. We kunnen niet zien wat jou gedachten zijn, we raden maar dat we dezelfde gedachten hebben. De laatste scan zal moeten uitwijzen wat de daadwerkelijke resterende tijd nog is. Wat de kansen nog zijn. We hopen allemaal op een succesverhaal, een die zo weinige mogen meemaken. Maar we kijken machteloos toe. Het ene deel heb je niet gewonnen, maar ook niet verloren, het volgende is nog onzeker. Onze machteloosheid slaat genadeloos toe. Ik zelf kan niets meer voor je betekenen dan de kaarsjes laten branden, het hoop op het beste en dit te schrijven. Ik kan alleen maar aan de kant kijken en hopen. Door dit te schrijven hoop ik dat je er kracht uit kan putten. Kracht kan  vergaren voor het wachten en de resterende tijd. Weet hoe wij ons voelen, je bent niet alleen, maar wij kijken machteloos toe. Het glas is halfvol en we hopen, “bidden” en branden kaarsjes, dat het niet half leeg wordt.”

 

• Vandaag 27-8-2015 is diegene ,waar ik mijn inspiratie voor dit verhaal vandaan heb gehaald, zijn glas leeg….onze mysterieuze onzichtbare band, is overgegaan naar het onbekende ….Carlo het gaat je goed “ouwe” vriend 

Ik heb er een beetje op moeten broeden. Maar dat is meer geweest omdat ik niet wilde kwetsen, dan dat wat ik wil zeggen. De positie van de vrouw. Met internationale vrouwendag achter ons en Moederdag in het verschiet, ben ik eens gaan kijken hoe wij vrouwen er nu voor staan en wat we anders zouden kunnen doen. Nee, ik ben geen uitgesproken feministe en ik ben geëmancipeerd waar het mij uitkomt. Ik ben een voorstander van gelijke rechten en tegen seksueel misbruik. Maar ik vind niet dat de vrouw op de kindjes moet passen en de man alleen moet werken. Ook heb ik mezelf niet schuldig gevoeld toen wij onze dochter op de kinderopvang hebben gebracht en zelf full time ging werken. Door goede afspraken te maken met het KDV waren de eerste stapjes geen gemis, maar wij zagen de eerste stapjes thuis met een waarschuwing vooraf. Onze dochter vond het geweldig op het  KDV en wilde nooit mee naar huis en niet omdat het thuis niet leuk was maar omdat zij het leuk vond om alle aandacht te krijgen en op een heel vrije, gemoedelijke en liefdevolle omgeving zat. Thuis ging alle aandacht naar haar en tussen het eten koken,afwassen en huishoudelijke bezigheden,  draaide alle liefde om haar heen, ze is dus niets te kort gekomen. En natuurlijk schoten er wel eens schuldgevoel of verdrietige gedachten door mijn hoofd, je blijft natuurlijk vrouw en moeder, maar haar gelukkig en tevreden zijn, was mijn kracht. Later ben ik minder gaan werken, maar dat was mijn eigen keus, omdat ik me niet meer op mijn plek voelde binnen het bedrijf waar ik toen voor werkte. En zo heb ik de jaren van de lagere school part time gewerkt, beetje werken en een beetje mama, ik vind het prima. Mijn man werkt full time en doet zijn ding binnen het huishouden, samen, ik niet alleen. Sinds een paar jaar zijn ook de huishoudelijke taken van onze dochter wat uitgebreid en met zijn drieën doen we allemaal wat. Financieel onafhankelijk ben je al met 1502,- bruto per maand (het wettelijke minimumloon), probeer daar dus in de buurt te blijven ook met een parttime baan. Verdien je strepen, om het zo maar eens te zeggen. Volg studies, workshops etc. om zo meer kennis te vergaren. Soms wil je werkgever daar aan mee betalen of zelfs helemaal te vergoeden, ik zeg doen! Heb je een partner, laat hem/ haar ook meehelpen met de kinderen, huishouden etc. Jullie zijn allebei gelijk in een relatie. Maak daar afspraken over. Het kunnen kleine dingen zijn zoals de een kookt de ander wast af, maar maak ze. Een relatie, kinderen het is allemaal werk, dus waarom zou je wel een afspraak maken met je werkgever en niet met je partner? En ja, bij mannen zijn de talenten van het huishouden anders dan die van vrouwen, maar hé, hoe hij afwast maakt toch niets uit als het maar gebeurd! Gaatjes boren in de muur hebben de mannen ook ooit eens voor het eerst gedaan, dus kan voor jou ook de eerste keer zijn. Wees onafhankelijk in het een en afhankelijk in het ander. Uiteindelijk komt het erop neer hoe je samen oud wordt , in liefde en gezondheid. Maar wees voorbereid op het einde. Dan kom je in ieder geval niet voor een verrassing te staan, onwetend, afhankelijk en vooral alleen.

Is het iemand al eens opgevallen dat we meer horen en weten van onze koning en koningin, dan van onze ministers ? Ik heb het gevoel dat ik meer weet wat Maxima en Willem Alexander doen, dan Mark Rutte. Lodewijk Assher vice premier en minister van Sociale Zaken heeft op 11 februari 2015 belooft dat hij binnen 2 weken (dat was dan 25 februari)  een oplossing zou zoeken voor de nieuwe ontslagregeling, tot op heden niets van gehoord of gezien. Bert Koenders minister van Buitenlandse Zaken opvolger van Frans Timmermans ( Frans Timmermans is naar mijn mening niet vervangbaar) en daarom zal het ook zo zijn dat de schoenen die hij moet vervullen niet opgevuld kunnen worden. Ivo Opstelten minister van Veiligheid en Justitie 71 jaar, sinds kort in de SM wereld, ja, voor onderzoek dan. Ronald Plasterk minister van Binnenlandse Zaken en koninkrijksrelaties, niet vies van een telefoontapje maar als het om het beschermen van onze persoonlijke gegevens gaat, geeft hij er het liefst geen cent aan uit aan extra beveiliging, maar koopt de postzegels en SMS duur in, wat overheidssites en IT achterstand en voila het probleem zal alleen maar groter worden. Jet Bussemaker minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, tja Jet is een van mijn minst populaire ministers, het verplichten van vrouwen om te werken, het afschaffen van de studiebeurs en invoer van een leenstelsel waarbij schulden alleen maar hoger worden en de lasten voor de gewone man zwaarder, een homoambassadeur voor christelijke scholen terwijl het misbruikschandaal zo omvangrijk is dat zelfs god niet meer weet hoe het zit. Nee, Jet en ik liggen elkaar totaal niet. Jeroen Dijsselbloem minister van Financiën, de man van de centjes, de man waar de grieken smakelijk om hebben moeten lachen en waar de EU zich heerlijk aan kan verrijken. Jeanine Hennis-Plasschaert minister van Defensie, zit met haar neus op dit moment in de kankerverwekkende verf en nu de regels voor werk en ziekte zijn aangescherpt, moet ze waakzaam zijn dat de oorlog zich niet tegen haar keert. Melanie Schutz van Haegen-Maas Geesteranus minister van Infrastructuur en milieu, een rare positie voor een minister waarvan de naam meer inkt verbruikt dan dat het wat oplevert. De melkkoe blijft de auto, trajectcontrole en NS, do I have to say more ? Henk Kamp minister van Economische Zaken, de sorry man en gasboer. Edith Schippers minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, de vrouw van de hoge ziektekosten, de kwaliteit van de verzorgingshuizen en noem al die andere aanslagen op ons algemeen welzijn maar op, samen met Martin van Rijn verantwoordelijk voor de overgang van het PGB budget, waarmee ik sinds eind 2014 aan het worstelen ben en 5 maanden na dato nog steeds geen uitbetaling van heb mogen ontvangen, ziekmakend. Lilianne Ploumen minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, hoewel ik nog steeds Pim Fortuin mis met zijn uitspraken en scherpe onderbouwingen is ontwikkelingssamenwerking altijd weer een hekel punt, maar buitenlandse vrouwenrechten, kinderarbeid en Ebola zijn nou net van die punten die wel onder de aandacht moeten blijven en waar wat mij betreft wel geld ingepompt mag worden, ook al is er dichtbij huis ook veel geld nodig. Laatste van het rijtje is Stef Blok minister voor Wonen en Rijksdienst, Energielabel, huursubsidie, hypotheekaftrek en verduistering, oh dat laatste is nog niet bewezen, maar waar rook is is vuur.

Dit doen ze dan onze ministers, en wij als burgers staan steeds verder weg van waar zij voor staan. Want wees eens eerlijk snap jij de politiek nog of snapt de politiek ons nog ? Succes met de provinciale verkiezingen, weer zo’n onderdeel waar niemand nog iets van snapt.