Mijn eigen kudde……

Als toeloop naar Koningsdag, Dodenherdenking en (jawel een keer in de 5 jaar) Bevrijdingsdag, besluipt mij een onaangenaam gevoel van kuddegedrag geleid door angst. Genietend van een heerlijk zonnestraaltje lees ik de kranten koppen, dat er duizenden vluchtelingen omkomen op gammele bootjes op zoek naar het geluk. Mannen, vrouwen en kinderen die hun laatste centen aan mensensmokkelaars geven en onder erbarmelijke omstandigheden de oversteek wagen. De oversteek naar het “rijke”westen. Ook ik kijk dan verbaasd in mijn portemonnee en denk “nou laat dat rijke maar weg”. Alleen kijk ik verder, verder dan geld. De uitdrukking “geld maakt niet gelukkig” (…het is alleen verdomd handig) laat mij zien dat ik een gezin heb, familie en vrienden. Ik kan typen wat ik wil, mijn gedachten de vrije wereld insturen en ja, ik kan het zelfs hardop uitspreken. Onze koning en zijn familie kunnen zich redelijk vrij zich onder de bevolking begeven en wij kunnen en mogen onze doden herdenken, we kunnen vrij in de natuur lopen en genieten van de zonnestralen. Of we nu voor PSV, Ajax of Feyenoord zijn we mogen dit uiten. We hoeven ons niet te verbergen om onze mening en we hoeven huis en haard niet te verlaten om geluk te zoeken. We moeten onze centen aan een regering geven (waar natuurlijk van alles over te zeggen valt), maar wij hebben er democratisch voor gekozen. We mogen onze regering een stelletje hypocrieten noemen zonder dat we hoeven te vluchten omdat we ons leven niet meer zeker zijn. We kunnen, mogen en doen heel veel, wat deze duizenden vluchtelingen niet mogen, kunnen en doen. En als menselijke kuddedier, roepen we dan dat het net goed is dat er duizenden vluchtelingen de dood verdienen. Want zo goed hebben wij het ook niet, vanachter onze pc, mobieltje met een peukje en een biertje in de hand. Want we worden geleid door angst, angst dat die gelukzoekers, meer geld krijgen dan wij, angst dat zij een groter huis krijgen dan wij, angst dat ze een ander geloof hebben dan wij. En natuurlijk kost het ons geld en natuurlijk heb je met een groot gezin een groot huis nodig en natuurlijk hebben ze een ander geloof. Maar wij hebben democratisch besloten om vluchtelingen op te nemen, we hebben democratisch besloten om hun tijdelijk een bijdrage te geven en wij hebben democratisch besloten dat wij een artikel 6 hebben vrijheid van godsdienst en levensovertuiging. En ik ben het met je eens dat je roept dat het niet ideaal is. Dat de opvangcentra’s beter ergens kunnen zijn waar we beter toezicht kunnen hebben. En het daarom beter niet in een woonwijk kan staan. Dat de procedures sneller moeten en dat als ze uit geprocedeerd zijn zo snel mogelijk weer terug moeten naar land van herkomst. Dat we misschien maar eens moeten ingrijpen in juist die landen waar het op dit moment zo rommelt, zonder dat wij er zelf beter van worden (olie, diamanten etc. ) Dat we de mensensmokkelaars harder moeten aanpakken. Maar nee, de angst dat je dan een ander de dood wenst, nee, die deel ik niet in mijn geluk. Al mag je mijn mening best als een kuddedier volgen.

Hoeksteen met scheuren

In een van mijn blogs had ik het over de onafhankelijkheid van vrouwen, de keuze die wij als vrouw  hebben om tussen ons gezin en werk een evenwichtigheid te creëren. Hoewel onze huidige regering daar lijnrecht tegenover staat en vrouwen het liefst volledig in de top ziet belanden en daarmee de ruimte maakt om de kinderopvang en/of nanny’s de volledige opvoeding van onze kinderen te geven.  Zitten er naar mijn inziens nog veel meer haken en ogen aan. Het uitkleden van de zorg is daar een heel mooi voorbeeld van. De zorg? Hoor ik heel  veel denken, de zorg ja. Doordat de ouderen steeds langer thuis mogen blijven en het verpleeghuis ongeveer het eindstation is. Het verpleeghuis die door de kosten besparingen geen 24/7 aandacht meer verlenen maar afhankelijk zijn van wat wij als kinderen en/of partner aan hulp verlenen. Ouderen die dus afhankelijk zijn van (onbetaalde) mantelzorgers, hulp in de huishouding etc. Het jongleren tussen werk, kinderen en oma/opa zal daardoor nog een grotere druk geven op de onafhankelijke vrouw. Want wees eerlijk ziet een van de dames haar man, oma ’s haren wassen en föhnen? Of het hele ziektebeeld van opa elke dag doornemen? Omdat opa vergeten is dat iedereen al van zijn ziekte afweet? Er zullen altijd wel uitzonderingen daar in zijn, maar over het gros gesproken, nee. Kortom zal dit (weer ) op de schouders van de vrouw komen en die had het al zo moeilijk om een balans te vinden tussen werk, kinderen etc. Het uitkleden van de zorg heeft dus maar weer eens grotere gevolgen dan het mooie plaatje dat wordt geschetst. Jaren terug was het heel gewoon om oma of opa in huis te nemen en te verzorgen. Ergens in die jaren is er een omslag geweest om opa en oma in een tehuis te laten verzorgen. Toen dacht men dat het wel goed was om opa en oma langer thuis te laten zitten met hulp van familie. Maar nu wil men dat de familie volledig aan het werk gaat en ook nog voor opa en oma zorgt. Dat is vragen om moeilijkheden. Of wat genuanceerder dat is stenen uit de hoeksteen van de samenleving halen waardoor de basis als een baksteen in elkaar zakt. Waarbij het cement niet meer genoeg ondersteuning bied om het bij elkaar te houden en doordat er een tekort aan vakmensen niet op tijd kan worden opgebouwd. De eerste scheuren in de fundering zijn ontstaan en als we nu niet ingrijpen zakt alles zeker als een kaarthuis in elkaar. En ook ik weet niet hoe we dit moeten oplossen, maar dat we het moeten oplossen dat staat vast als een huis.