Op je netvlies gegrift…..

Soms moet je een verhaal vertellen om een ander verhaal misschien niet tot stand te laten komen. Dit is zo’n verhaal.

Tussen Eindhoven en Deurne zijn er veel zelfdodingen op het spoor. Door allerlei mensen, jong en oud , maar zoals bij zelfdoding het geval is, door mensen die geen uitweg meer zien, geen licht aan de donkere tunnel.

Op dit traject zijn machinisten bedachtzaam, proberen het voor te zijn zeg maar, maar zoals de trein toeters ons in Helmond doen vermoeden, meestal gaat het fout. Vol in de rem, terwijl ze het zien gebeuren. Beetje trein heeft zelfs 800 meter nodig om tot stilstand te komen, bij volle snelheid. Hun bedachtzaamheid heeft niet geholpen. Soms weten ze niet eens of het een man of een vrouw was die ervoor sprong. Maar het beeld staat op hun netvlies gegrift. Als er een conducteur aanwezig is, mag die gaan kijken of er eerste hulp verleend kan worden of dat er geen redden meer aan is. Eventueel de overledene toedekken. Weer iemand die een beeld op zijn netvlies krijgt gegrift. De reizigers hebben de dreun gehoord, het schokken gevoelt en het vol in de ankers van de trein weten ze eigenlijk al genoeg. Dit word een latertje. Met de hitte van deze dagen is het absoluut geen pretje om als reiziger in een vol bepakte trein te zitten, mensen die de beelden van Schindler’s list nu voor ogen krijgen, zoiets ja. Hulpdiensten en begrafenisondernemer worden ingeschakeld zij mogen de stukjes bij elkaar zoeken, want de klap is zo groot dat een lichaam niet meer heel is. En dat mag je echt zien als een vingertje hier en darmen daar. Zij zijn beter opgeleid om dit werk te doen, maar dit hoort echt tot de minder leuke kant ervan. Toeschouwers die het hebben zien gebeuren staan vaak vol ongeloof te kijken of het nu echt waar is wat ze gezien hebben. Vol vragen aan zichzelf, vaak beginnend met had ik maar……en waarom? En elke keer als ze op dat stukje zijn zien ze weer dat beeld op hun netvlies. Reizigers worden of overgeheveld naar een andere trein of mogen in bussen verder. Samen nog wat na klagen over dat ze te laat komen en wat een klap was het. Vaak ondervinden ze buiten ongemak , weinig “last” van wat er is gebeurt. De machinist moet wachten op een collega, die vaak vrijwillig de taak van het trein besturen op zich neemt. Ook de conducteur wordt  vervangen. Zij worden geëvalueerd en begeleid. Maar post traumatische stres syndroom (PTSS) is geen onbekend verschijnsel onder machinisten en ander treinpersoneel. En als je bedenkt dat 80% van de machinisten met een zelfdoding in aanraking komt is dat veel. Veelte veel.

Dus als er geen uitweg meer is aan het eind van jou tunnel…bedenk dan dat voor de trein springen voor een ander een begin van zo’n tunnel kan zijn………