Slachtoffer of veroordeeld?

#MeToo een duidelijke manier om de wereld te vertellen dat je seksueel misbruikt, aangerand of geïntimideerd bent. De digitale wereld op zijn best of op zijn slechts? Ook ik kan een metoo plaatsen en kan er voor kiezen om de persoon met naam en toenaam te vermelden. Ik kies ervoor om dat niet openbaar neer te zetten, maar zal zijn naam niet verzwijgen als mij erom gevraagd wordt. De meeste die mij kennen weten wie het is en diegene die nog met hem te maken hebben zijn gewaarschuwd, wat ze er mee doen is aan hun zelf. Dat zwijgen had ik namelijk te lang gedaan en op het moment dat ik eraan toe was om aangifte te doen, was er een verjaring termijn en deze was net met 2 jaar overschreden. Gelukkig voor andere is alles wat na 2013 voor het eerst wordt  aangegeven van wat er ooit gebeurd is met kinderen onder de 16 zonder verjaring, voor mij te laat, maar ik juich het ten zeerste toe. Als ik mijzelf toen niet had toegestaan om aangifte te doen, had ik nu niet de persoon geweest die ik nu ben. Ook al is de dader niet voor de rechter verschenen en heb ik niet mijn “gram”kunnen halen. Het feit dat ik toen serieus werd genomen, er naar mij geluisterd werd en ondanks dat de dader alles ontkende tegen de rechercheurs, heeft mij dit alles na zo veel jaren van zwijgen, vreemde kijk op relaties en mijzelf ed. er zoveel sterker door gemaakt. Als je het over bagage hebt dat je dan achterlaat……..het was enorm.  Ook heb ik mede dankzij dit andere kunnen helpen in hun proces van verwerken, waar nu de ervaringsdeskundigen in opmars zijn, was ik mijn tijd al ver vooruit. En toch beangstigd mij wat er nu gebeurd met metoo. Voordat er ook maar een aangifte is gedaan, word de dader al veroordeeld via de media. Met naam en toenaam vermelding van de dader juich ik aan de ene kant toe en als het blijkt zo te zijn, is er zeker wat betreft minderjarige,  geen straf genoeg. Maar slaan we niet door? Is dit een vorm van eigen rechter spelen? Wat als nu blijkt dat er niets gebeurd is of iemand per ongeluk of bij wijze van grap in het kruis getast?  Ik kan me nog wel herinneren dat het  grappig was om iemand eens dik in zijn tepel te knijpen, wat een lol en een gvd, maar was dat dan als grapje of zoals nu beweerd intimidatie? Wat als nu blijkt dat van alle daders die nu aan de schandpaal hangen er 1 op de 10 het niet heeft gedaan? Of als iemand een bloed hekel aan iemand heeft en het heeft verzonnen? Dan is zijn/haar leven totaal verwoest, op voorhand al. Is dat dan de oplossing? Collateral damage zoals het modern heet? Waar is het onschuldig totdat het tegendeel bewezen is? En nogmaals zeker bij kinderen is er voor mij geen straf genoeg en ik heb mijn dader nooit veroordeeld gekregen, maar door het gevoel te hebben gehad dat ik serieus genomen werd ,geloofd en betrokken werd,maar door toen een wet die het tegenhield,  heeft het mij zeker gevormd voor wie ik nu ben. En wetende dat hij zo beetje alles is verloren wat hem toen dierbaar was, geeft mij mijn “gram”. Maar ook ik ben wel van mening dat je schuldig bent zodra het bewezen word en niet andersom.  Het is een gevoel waar ik nu mee worstel, gaat het digitaal te snel of zijn wij te snel met…..?