Zorg met een glimlach

Het is even stil geweest, mijn eigen zorgen waren wat groter dan mijn drang om te delen. Mijn kopzorgen gaven niet genoeg ruimte om te schrijven of andere randzaken. Zal jullie details besparen maar als je de toekomst steeds beperkter ziet worden en je spaarcentjes slinken, creëert dat onrust in alle opzichten. Maar positief als ik altijd ben, zorgde ik elke dag weer voor mijn eigen glimlach of voor de nodige dosis humor. Van een hele dag janken word niemand gelukkig, denk ik dan maar.  Als klap op de vuurpijl moest ik op zoek naar ander werk, na jaren van een super leuke geweldige baan, moest ik op zoek naar een andere super leuke geweldige baan. Waar vind ik dat nog? Welke baan ligt er nog voor mij, een waar ik mezelf kan zijn, mijn dosis humor kan delen en genoegdoening uit kan halen na een dag hard werken? Waar is zorg nog zorg? Zonder dat we nummers zijn….. Mijn zoektocht werd extra bemoeilijkt door een MDGO diploma uit de tijd dat er nog geen niveaus waren. Wat in deze tijd van essentieel belang is voor de baan die bij je past. Niveau 1, 2, 3 of 4, wat had ik zo lang geleden nu gehaald? Het voelde voor mij een wat ben ik waard? En ging in op mijn principe van werk is werk. Ik heb mezelf altijd de lat opgelegd dat je, als je er ooit alleen voor komt te staan, je kan redden met het salaris en dan de eventuele toeslagen.  Mijn uitgangspunt hier was duidelijk, nu nog de baan. Eerst maar eens op zoek naar het niveau…wat was ik waard? Minstens toch wel een 3 dacht ik, maar zat een 4 er ook in? Solliciteren op alles wat 2 of hoger ligt….zit ik dan goed? Op Rijksoverheid vond ik de oplossing, een herwaardering van het oude diploma. Door een bedrag over te maken , oude diploma te kopiëren en op te sturen zou ik dan een her gewaardeerd diploma met niveau krijgen. Mijn humor nam de overhand, ik ging een nieuw diploma kopen in de supermarkt want daar zat het postkantoor met een pakje boter. Het hield mij overeind in mijn waarde. Ondertussen sollicitatie na sollicitatie de deur uit en niet veel later drie uitnodigingen voor een gesprek. Allen binnen een week, dus dat ging lekker vlot. Waar ik bij de een nog niet thuis was van het gesprek ik vervolgens door de andere gebeld werd, je hebt de baan…..uhhh mag ik nog even nadenken en alle andere gesprekken afwachten wat daaruit komt…vervolgens de luxe van drie banen, een niveau 4 diploma en mijn eigenwaarde die nu mocht gaan kiezen. Wat past het beste bij mij en bij wie wordt mijn zorg weer een glimlach? Een van de banen was wat verder weg, ongeveer op een uur rijden van huis…werd ik misschien van het werk wel gelukkig, ging de reistijd mij dan opbreken? Andere ook wat verder weg zo een 35 minuten van huis en een doelgroep waarbij de dood dichterbij lag dan mijn huis? Of vlakbij in de regio , maar waar er geen vaste uren gegarandeerd konden worden? Meeloop dagen, auto in en uit, waar werd ik nu blij van. Met welk nadeel kon ik mijn waarde behouden? Uiteindelijk werd het die van 35 minuten rijden. De dood zou nooit iets zijn wat ik makkelijk zal hendelen, maar het hoort wel bij het leven. En dan de zorg met een glimlach kunnen geven, was mij meer van waarde. Mijn proeftijd zit er inmiddels op, geen dag is nog hetzelfde geweest, moe en voldaan kom ik thuis en zit met een glimlach dit weer neer te pennen. Soms komen alle puzzelstukjes weer tezamen en ligt er weer een zorg met een glimlach voor…….