Het glas is halfvol

Een keer wijk ik af. Ik wijk af van mijn eigen verhaal. Ik wijk af van gedachten en ik wijk af van mezelf.

Ik wijk niet af van iets te vertellen hebben, maar het is niet mijn verhaal. Ik wijk af omdat het,  het verhaal is voor en over iemand anders, een van mijn grootste fans.

“Je bent er nog en nu kan je het nog lezen. Geen achteraf mooi praatje, maar nu in het heden, in je strijd. Je strijd die je ,als zo velen , levert tegen kanker. Een strijd die je aan het verliezen bent. Ik zal geen namen noemen, je weet over wie ik het heb. Tenslotte ben je een strijd aan het leveren op leven en dood, daar hoeft geen naamsvermelding bij, dat doe je helemaal alleen en wij kijken toe.

Net als bij duizenden andere ging je maar eens naar de dokter, doorverwezen naar het ziekenhuis, scan hier en daar, bloedwaardes meten, foto’s en wachten. Duizend keer je leven voorbij zien gaan, alle scenario’s uitgetekend in gedachten, alle papieren nog eens doorgelopen en maar wachten. Uit ervaring weet ik dat wachten het langste duurt, voor het gevoel dan. Alles wat daarna komt is de resterende tijd.

Een van je scenario’s is werkelijkheid geworden en je gaat ervoor. Bestraling en chemo , het moet je een uitgang bieden. Een kans die je dan ook met twee handen aanpakt. En wij kijken machteloos toe. Vijf en halve week doorsta je al het gepruts aan je lichaam, alle chemische goedjes die je weer beter moeten maken, alle pijnen en kwaaltjes doorsta je. En wij kijken machteloos toe. En dan is het weer wachten. Is er wat van de resterende tijd gewonnen? Nogmaals alle scenario’s , papieren, nu met meer vrienden en familie om je heen, maar wachten. Ruim 2 maanden erna krijg je weer de scans , foto’s , meten bloedwaardes etc. Toch is er iets veranderd, je bent duizelig , hoofd/nekpijn en wat eigenlijk bij chemo hoort, krijg je nu. Weer terug naar het ziekenhuis en weer wachten. Doemscenario’s, ze schieten door ons hoofd. Wij, die machteloos toe moeten kijken en hopen op het beste. We kunnen niet zien wat jou gedachten zijn, we raden maar dat we dezelfde gedachten hebben. De laatste scan zal moeten uitwijzen wat de daadwerkelijke resterende tijd nog is. Wat de kansen nog zijn. We hopen allemaal op een succesverhaal, een die zo weinige mogen meemaken. Maar we kijken machteloos toe. Het ene deel heb je niet gewonnen, maar ook niet verloren, het volgende is nog onzeker. Onze machteloosheid slaat genadeloos toe. Ik zelf kan niets meer voor je betekenen dan de kaarsjes laten branden, het hoop op het beste en dit te schrijven. Ik kan alleen maar aan de kant kijken en hopen. Door dit te schrijven hoop ik dat je er kracht uit kan putten. Kracht kan  vergaren voor het wachten en de resterende tijd. Weet hoe wij ons voelen, je bent niet alleen, maar wij kijken machteloos toe. Het glas is halfvol en we hopen, “bidden” en branden kaarsjes, dat het niet half leeg wordt.”

• Vandaag 27-8-2015 is diegene ,waar ik mijn inspiratie voor dit verhaal vandaan heb gehaald, zijn glas leeg….onze mysterieuze onzichtbare band, is overgegaan naar het onbekende ….Carlo het gaat je goed “ouwe” vriend