Een jaar geleden ging mijn grootste fan dood. Precies op de dag dat ik hem nog wilde vertellen hoezeer ik zijn steun, commentaar en kracht waardeerde. Ik wilde hem nog een keer een dikke knuffel geven en extra energie meegeven. Maar het was …te laat.
Kanker vreet mensen op en aan de buitenkant zie je alleen de grimas van de pijn, de ogen vol schuld en woede, schuld omdat ze weten dat het einde nadert en achter moeten laten waar ze zoveel van houden, woede omdat ze er niet meer kunnen bijzijn, hoe graag ze ook willen. Maar ook vaak de opluchting, het einde is nabij. Maar niet dat ze opgevreten worden van binnen, dat ze elke keer een stukje van zichzelf kwijtraken, hoe hard ze ook vechten.
Na een heel emotioneel afscheid, waar ik met een stukje heb bijgedragen aan een beetje steun voor de nabestaanden en geliefden, een boodschap van hem heb doorgegeven en daar nu nog steeds heel dankbaar voor ben dat ik dat heb mogen doen en vooral heb kunnen doen. Was ik toch meer van “slag” dan ik dacht. De energie om te schrijven was er wel, maar als het op emotie aan kwam, was het het net niet. Ik kon niet met tranen in mijn ogen mijn verhaaltje doen, het was er gewoon niet. Het leek erop dat ik mijn emoties had verbruikt om dat laatste eerbetoon te kunnen uitspreken …voordragen… Het was er gewoon niet. Op een gegeven moment heb ik het dan ook maar naar boven gegooid, zo van ach…. dan maar niet. Maar het bleef wel knagen. Mezelf toen een belofte gedaan, op zijn eerste “herdenkingsdag” pik je het op. Kijken hoe het gaat, maar niet opgeven. Dat had hij zeker niet gewild. Juist doorzetten, maar ik kon het even niet.
Nu schrijf ik dit weer met tranen in mijn ogen, slikkend , brok in de keel. Het is mijn manier van verwerken, mijn dingetje en… om mezelf even een pluim te geven…..iets zoals alleen ik dat kan. De time out had ik waarschijnlijk gewoon nodig, maar ik ben weer terug en hoop dat ik jullie weer kan gaan laten genieten van mijn verhaaltjes. Dat jullie weer getriggerd worden, mee kunnen denken, maar vooral jezelf weer kunnen vinden in wat ik neer pen. Want jullie zijn mijn bron van energie, ik was alleen even het kabeltje kwijt. Belofte maakt schuld en ik kon deze belofte aan mijzelf niet verbreken. Maar zeker niet aan mijn grootste fan. Voor altijd in mijn hart.
Ben blij dat je weer terug bent.. Steun en toeverlaat van vele..
Was niet makkelijk, soms ook boos op mezelf. Maar losgelaten, deadline gesteld en kwam mooi uit na de vakantie. Maar het voelde weer goed, hij had ook niet anders gewild, weet het zeker. Net zoals hij trots is op zijn drie musketiers.