Ghislainesblog.nl

Heb je ze gemaakt ? Goede voornemens?

Ik doe daar al jaren niet meer aan het enige wat ik me elk jaar voorneem is nog meer eruit te halen dan erin zit, popi gezegd YOLO of zoiets.

Het heeft natuurlijk wel iets magisch de eerste dag van het nieuwe jaar en daar jezelf dan een belofte doen (vaak met een zatte kop) dat je gaat stoppen met van alles en nog wat of juist gaat beginnen met van alles en nog wat, onder het genot van een glas champagne in je ene hand, oliebol of flap in de andere en vuurwerk in de lucht, KABOEM ik ga ervoor. En dan nu 7 dagen later met een sigaret in de ene hand, de eerste cheat dag achter de rug en jezelf je klote voelen omdat je al die mooie beloftes niet hebt kunnen waarmaken. PLOF je ontwaakt weer uit je euforische gedachten en het is weer business as usual. Weer ongelukkig met jezelf en jezelf weer in een negatieve spiraal trekken. Volgend jaar weer?

Weet je als je iets echt wil, echt een doel hebt om te laten of voor te gaan, dan lukt dat ook op 10 maart of 9 juli of noem maar een dag. En dat het een keer fout gaat of dat je het een keer niet trekt, so be it. Daar heb je geen jaar voor nodig, dan accepteer je dat je het vandaag niet gered hebt en ga je morgen weer opnieuw beginnen, Dat maakt dat je je doel bereikt, Doorzetten, met vallen en opstaan. En soms hard vallen , maar ook super snel opstaan. Net zoals een baby met het vierkante blokje dat het in het ronde gat wil duwen, doorzetten en op een gegeven moment lukt het weliswaar in het vierkante gat, maar het lukt en de volgende keer gaat dat blokje direct in het vierkante gat, Leren van je fouten, maar accepteer ook dat je fouten maakt. Leer ervan dat het leven niet beschreven staat in een boekje maar dat je hem zelf moet schrijven. Lees uit boekjes om jezelf kennis te vergaren, maar blijf kritisch denken. Leer jezelf kennen en ook andere. Leer ook van hun fouten, maar veroordeel niet. Jij had ze ook kunnen maken……

 

De beste wensen allemaal

Soms weet je gewoon niets te schrijven, niet omdat er niet iets te schrijven valt, maar gewoon omdat het schrijven je even tegenvalt. Discussies genoeg om even lekker op los te gaan, maar het neerpennen van, dat wordt dan weer andere koek. Ook het gevoel hebben dat wat je schrijft, niet meer zo lekker loopt of overkomt. Best wel lastig dan als je hoort dat alles wat je schrijft gewoon goed is. Het zal wel een beetje te maken hebben met het vallen van de blaadjes en het verzetten van de klok. Onverklaarbaar vermoeid en in heel veel dingen gewoon geen zin hebben. Nou raak ik niet snel in paniek, omdat het niet bij mij hoort, maar een beetje vervelend is het wel. Herfstdipjes bestaan al zolang er blaadjes van de bomen vallen, dus niet een raar fenomeen. Zolang je niet helemaal bij de pakken neer gaat zitten, blijft het bij een klein dipje. Lekker fruit en groenten eten, misschien wat aanvullende pitamientjes tot je nemen en zeker van het najaar zonnetje genieten, eventueel de luxe van een zonnebankje. Dan al die klusjes even op een laag pitje en er komt vanzelf wel weer iets op je pad dat je de nodige energie gaat geven. Niks moet, alles mag. De wereld blijft gewoon doordraaien, met alle curiositeiten erbij. Leven en dood.Vluchtelingen blijven komen, politici blijven rare dingen doen en mogen blijven zitten, andere worden finaal afgebroken, zwarte piet blijft een dingetje van voor en tegen, banken blijven graaien, regering deed het al van de belastingbetaler en de zorg zal er volgend jaar niet op vooruit gaan, de premies wel. Nu maar wachten wat de mannen met de baard ons dit jaar gaan brengen, want in alle neppe blijf ik dan maar geloven in sinterklaas…..

Waar zal ik beginnen in deze discussie, honderden jaren geleden of in het heden. Honderden jaren geleden toen slavernij nog heel gewoon was of in het heden waar slavernij nog bestaat en waar duizenden op de vlucht zijn om aan slavernij te ontkomen. We noemen het wel geen slavernij meer, we hebben er andere woorden voor gevonden: “kindsoldaat “, “mensenhandel”, “vluchteling” , zwarte piet”en hoewel het twee aparte discussies zijn, zijn de reacties  van vele (helaas) hetzelfde. “wie onze tradities en gewoontes niet eert moet terug naar het land waar hij/zij vandaan komt” En hoewel ik me wel kan vinden in de (Nederlands beroemde) uitspraak “vol is vol” blijf ik wel kritisch kijken naar wat er allemaal fout is gegaan in ons regeringsbeleid. We hebben er , lang geleden,  voor gekozen om mensen naar Nederland te halen om de banen, die toen voor het oprapen lagen te vervullen. We hebben er voor gekozen om de mensen die hier woonde en werkte een bestaan te laten opbouwen. In het breedste zin van het woord. En ja, daar zijn ook rotte appeltjes in meegekomen of rotte appeltjes uit ontstaan.  Ik kan mijzelf nog herinneren dat wij een Marokkaans jongetje in de  zesde klas kregen, sprak alleen maar Frans en het eerste wat hij van ons aan Nederlands  leerde waren de woorden kut, lul en godverdomme en hoewel wij dat natuurlijk hilarisch vonden, met handen en voeten communiceerde , was zijn vader aan het werk in de kauwgomfabriek met dagen van 12 uur, zijn moeder werkte in de schoonmaak, ook zo’n 12 uur per dag en dat allemaal tegen een loon waar een gemiddelde scholier nu niet eens zijn bed meer voor uitkomt. Maar waar wij als klasgenootjes heel blij mee waren, hij had altijd kauwgom en snoepjes bij. We kregen toen ook al mee dat het Islamitische geloof een heel ander iets was dan wat we gewend waren. Mede dankzij de druk vanuit hun thuisland , werd het niet getolereerd dat moeders zonder hoofddoek de deur uit ging, laat staan ging werken. En hoewel ze de druk vanuit het thuisland het hoofd boden, leefde zij in voordurende angst. Hoe het verder met ze is afgelopen , weet ik niet. Maar later begreep ik pas dat er een soort van “maffiagroep” in zowel de Turkse als Marokkaanse gemeenschap er alles aan deed om het Islamitische geloof niet te laten samengaan met het Westerse. En in sommige gezinnen de druk zo groot werd, dat ze zich daar maar strikt aan hielden. Beter de vrouw thuis en een hoofddoek, dan de dood. Onze regering wist hiervan, anders had ik dit nooit kunnen lezen in mijn studieboeken. Maar heeft deze “maffiagroep” niet serieus genomen, zoals zoveel criminele organisaties, en mijn mening is dat het daardoor al scheef is gelopen. Toch zijn er zat die een deel Westerse gebruiken en een deel Islamitische gebruiken heeft overgenomen. Maar met name de toen jongeren, hebben daar een “tussen wal en schip” status aan overgehouden. Dat de IS op dit moment hoogtij viert is vreselijk. Ik heb geen juist woord voor mensen die ten koste van levens, hun visie duidelijk willen maken. Zelfs beesten zijn nog beter dan dat. Dat er hierdoor nu een overschot aan vluchtelingen ontstaat, lijkt mij duidelijk. Dat ook daaronder rotte appels zitten, is onvermijdelijk. Maar laten we nu de “maffiagroepen”wel serieus nemen. Laten we nu het probleem voor later bij de kiem smoren. Laten we sneller en doelbewuster deze vluchtelingen screenen.  Laten we ons niet lijden door angst, dat is inmiddels nooit de juiste raadgever geweest. Maar ook in de discussie over zwarte piet, kom op zeg we zijn nuchtere Hollanders. We vinden daar vast wel een draai voor. Wat de VN ook ervan vind. Zolang we zwarte piet als hulpje zien van de sint en niet als knecht  en al is hij zwart met huidskleurige strepen of zwart met witte handen, dat groen, paars, geel etc. vind ik echt niks, zodat de liedjes nog kloppen. Zolang we de kindjes een gezellig feest kunnen bieden met cadeaus, suprise, gedichtjes, speculaas, taai taai, en kruidnoten, kunnen we als nuchtere Hollanders daar vast wel een feestje van bouwen. En dat al dat sint snoep nu al in de winkel ligt, lijkt mij alleen maar makkelijk voor mensen die het financieel wat moeilijker hebben en zo hun uitgave voor dit kinderfeest kunnen verdelen in de maanden vooraf. I.p.v. in november, december alles in een keer. Laten we ons eens gaan concentreren op alle mensen die hulp nodig hebben, dan het ikke cultuur. Laten we ons concentreren op de rotte appels en die er eens uitplukken. i.p.v. alles over een kamp scheren. Want ja , vol is vol, maar alleen zo kun je ruimte creëren  en hulp bieden aan diegene die het echt nodig hebben.

Soms moet je een verhaal vertellen om een ander verhaal misschien niet tot stand te laten komen. Dit is zo’n verhaal.

Tussen Eindhoven en Deurne zijn er veel zelfdodingen op het spoor. Door allerlei mensen, jong en oud , maar zoals bij zelfdoding het geval is, door mensen die geen uitweg meer zien, geen licht aan de donkere tunnel.

Op dit traject zijn machinisten bedachtzaam, proberen het voor te zijn zeg maar, maar zoals de trein toeters ons in Helmond doen vermoeden, meestal gaat het fout. Vol in de rem, terwijl ze het zien gebeuren. Beetje trein heeft zelfs 800 meter nodig om tot stilstand te komen, bij volle snelheid. Hun bedachtzaamheid heeft niet geholpen. Soms weten ze niet eens of het een man of een vrouw was die ervoor sprong. Maar het beeld staat op hun netvlies gegrift. Als er een conducteur aanwezig is, mag die gaan kijken of er eerste hulp verleend kan worden of dat er geen redden meer aan is. Eventueel de overledene toedekken. Weer iemand die een beeld op zijn netvlies krijgt gegrift. De reizigers hebben de dreun gehoord, het schokken gevoelt en het vol in de ankers van de trein weten ze eigenlijk al genoeg. Dit word een latertje. Met de hitte van deze dagen is het absoluut geen pretje om als reiziger in een vol bepakte trein te zitten, mensen die de beelden van Schindler’s list nu voor ogen krijgen, zoiets ja. Hulpdiensten en begrafenisondernemer worden ingeschakeld zij mogen de stukjes bij elkaar zoeken, want de klap is zo groot dat een lichaam niet meer heel is. En dat mag je echt zien als een vingertje hier en darmen daar. Zij zijn beter opgeleid om dit werk te doen, maar dit hoort echt tot de minder leuke kant ervan. Toeschouwers die het hebben zien gebeuren staan vaak vol ongeloof te kijken of het nu echt waar is wat ze gezien hebben. Vol vragen aan zichzelf, vaak beginnend met had ik maar……en waarom? En elke keer als ze op dat stukje zijn zien ze weer dat beeld op hun netvlies. Reizigers worden of overgeheveld naar een andere trein of mogen in bussen verder. Samen nog wat na klagen over dat ze te laat komen en wat een klap was het. Vaak ondervinden ze buiten ongemak , weinig “last” van wat er is gebeurt. De machinist moet wachten op een collega, die vaak vrijwillig de taak van het trein besturen op zich neemt. Ook de conducteur wordt  vervangen. Zij worden geëvalueerd en begeleid. Maar post traumatische stres syndroom (PTSS) is geen onbekend verschijnsel onder machinisten en ander treinpersoneel. En als je bedenkt dat 80% van de machinisten met een zelfdoding in aanraking komt is dat veel. Veelte veel.

Dus als er geen uitweg meer is aan het eind van jou tunnel…bedenk dan dat voor de trein springen voor een ander een begin van zo’n tunnel kan zijn………

Blijkbaar mag iedereen zeggen wat hij/zij wil, of je nu minister, Kamerlid of werkgeversvoorzitter bent, het mag. Je wordt een keer op je vingers getikt, foei !! en het is weer orde van de dag. Grove fouten mogen gewoon doorgang hebben en niemand die er voor verantwoordelijk voor gesteld wordt. Dat terwijl de werknemers op 1 juli makkelijker op straat gezet kunnen worden en dus gelijk en definitief wel de laan uit gestuurd kunnen worden, je moet iemand verantwoordelijk stellen natuurlijk….. Verder liggen de banen nog steeds niet voor het oprapen en stijgt de werkeloosheid nog steeds. Alle re-integratie plannen, asielzoekers beleid, PGB perikelen, het zijn er teveel om op te noemen, het ligt allemaal onder vuur. Een kwart van de bevolking gaat niet op vakantie, gewoon omdat het geld er niet is en mede dankzij de nieuwe extra belasting op het vakantiegeld is er ook daardoor minder te besteden. Nu willen we ook het BTW tarief verhogen, zodat wij als werknemers nog minder kunnen besteden , maar wij als regering wel onze naheffingen gelijk kunnen betalen. We roepen maar wat, maar wie heeft de oplossing? Diegene die roept dat het allemaal de schuld is van de asielzoekers en met name de moslims? Het geld dat daar naar toe gaat is veel, maar het is niet het overgrote deel. En zolang moslims zich lekker met hun eigen geloof bezig zijn en niemand daar mee lastig vallen, boeit het me helemaal niks. Hetzelfde geld voor Christelijke, Joden, Katholieken , Boedisme  en alle andere geloven, het boeit me niet zolang je me maar met rust laat. Mij boeit het wat ik aan het eind van de maand voor weken over hou , zijn  het dagen of weken ? Dat je ,je gas, water, licht, verzekeringen, zorgkosten, huur/hypotheek, eten,drinken, tv, telefoon, internet, boodschappen en kleren kunt kopen elke maand, dat je zelfs nog een centje opzij kan zetten als je wasmachine of koelkast kapot gaat. Dat boeit me. Belachelijke boetes omdat je je, je zorgverzekering niet hebt kunnen betalen…duh je kon het toen al niet betalen, laat na die boete….hoe de schuldsanering hoogtij draait en dan als je onder curatele gesteld wordt zelfs die er een potje van bouwen, door rekeningen niet te betalen. Hoe het kan dat een minister, Kamerlid of werkgeversvoorzitter, zo kortzichtig is dat hij/zij zo’n functie mag bekleden. Dat mensen in hun eigen huis worden overvallen, met veelal heel veel geweld en soms dodelijke afloop, dat boeit me. Maar wat iemand gelooft…nee, echt het boeit me geen ruk. Waar iemand vandaan komt, het boeit me geen ruk. Het Waakzaam, zorgzaam, op komen voor elkaar, vreedzaam, dat boeit me. Want een wijzende vinger geven…dat …dat kan elke Jan met de korte achternaam.

Chronisch zieken, gehandicapten , zorgbehoevende ze zijn allemaal de Sjaak. Of je nu alles zelf betaald (een aanslag op je portemonnee) , je aanvullend verzekerd bent ( ook een aanslag op je portemonnee) of een PGB hebt zodat je,  je zorg zelf kan inkopen, je bent de Sjaak. Of je nu Truus, Harrie, James, Hendrik Jan, Levi, Mohammed heet je bent de Sjaak. Omdat er overal op bezuinigd gaat worden of zoals bij vele al is gebeurd. Omdat wij als Nederlanders de wet moeten kennen en de regering deze wet zo heeft geschreven dat ze het zelf niet snappen. Je moet alle regeltjes en kleine puntjes doornemen. Je moet overal achteraan bellen, mailen en ouderwets brieven sturen. Je moet elke week je telraam, calculator en pen en papier ter hand nemen. Je moet je kinderen nu al zo opvoeden dat als jij straks oud en verzorging nodig hebt, dat zij in hun schema jou was, douche en wc gang kunnen meenemen. Gemeente hebben de zorg in handen, maar net zoals de regering weten ook zij niet hoe de werkelijkheid in elkaar zit. Kortom voor nu en in de toekomst zijn wij de Sjaak. We worden uitgekleed (wel door ons zelf want een verzorgende is er niet, wegbezuinigd), we worden genaaid (wel door ons zelf want hulp is er niet, wegbezuinigd) en we hebben overal schijt aan (wel door ons zelf want iemand om onze kont af te vegen is er niet, wegbezuinigd) en als je dan toch hulp krijgt wel binnen een tijdslimiet, op commando uitkleden, naaien en schijten dus. En nu met de overgang van de PGB, wat ooit eens bedacht is om persoonlijk zorg in te kunnen kopen, zodat je als ouder voor je kind kan zorgen, of als huishoudelijke hulp je steentje kon bijdrage aan hulp behoevende, je mee kon met zwaar gehandicapte ome Piet omdat hij graag nog een reisje langs de Rijn wilde maken, maar zijn eigen stoma niet kan verwisselen omdat zijn handen misvormt zijn of omdat je mensen een volwaardig leven wil geven en daarbij hulp kan bieden zodat zij uiteindelijk zelfstandig en bestaan op kunnen bouwen met begeleiding. Daar werd zoveel mee gefraudeerd volgens onze regering, dat je die mensen nu in de kou laat staan omdat je als regering een beslissing neemt en dan maar ziet waar het schip strand. 6 maanden verder zijn en 7 debatten later en het is nog steeds een grote puinhoop. En al die mensen die zorgverlener zijn, zijn dus de Sjaak. Maar de Sjaak die ervoor verantwoordelijk is, die lacht z’n lul uit zijn broek. Want aan het eind van de rit zal er inderdaad geld overblijven, al is het maar van de rente die ze krijgen van de bank omdat er te laat betaald is. En dan zijn al die budgethouders weer de Sjaak, want kijk zij hebben gefraudeerd. Maar mijn tijd is op, ik ben weer de Sjaak om achter mijn centen aan te gaan en de Sjaak aan de andere kant van de lijn heeft nog werk, maar die is straks ook de Sjaak als er ook daar weer bezuinigd gaan worden. Sjaak jij het nog…….?

 

Als toeloop naar Koningsdag, Dodenherdenking en (jawel een keer in de 5 jaar) Bevrijdingsdag, besluipt mij een onaangenaam gevoel van kuddegedrag geleid door angst. Genietend van een heerlijk zonnestraaltje lees ik de kranten koppen, dat er duizenden vluchtelingen omkomen op gammele bootjes op zoek naar het geluk. Mannen, vrouwen en kinderen die hun laatste centen aan mensensmokkelaars geven en onder erbarmelijke omstandigheden de oversteek wagen. De oversteek naar het “rijke”westen. Ook ik kijk dan verbaasd in mijn portemonnee en denk “nou laat dat rijke maar weg”. Alleen kijk ik verder, verder dan geld. De uitdrukking “geld maakt niet gelukkig” (…het is alleen verdomd handig) laat mij zien dat ik een gezin heb, familie en vrienden. Ik kan typen wat ik wil, mijn gedachten de vrije wereld insturen en ja, ik kan het zelfs hardop uitspreken. Onze koning en zijn familie kunnen zich redelijk vrij zich onder de bevolking begeven en wij kunnen en mogen onze doden herdenken, we kunnen vrij in de natuur lopen en genieten van de zonnestralen. Of we nu voor PSV, Ajax of Feyenoord zijn we mogen dit uiten. We hoeven ons niet te verbergen om onze mening en we hoeven huis en haard niet te verlaten om geluk te zoeken. We moeten onze centen aan een regering geven (waar natuurlijk van alles over te zeggen valt), maar wij hebben er democratisch voor gekozen. We mogen onze regering een stelletje hypocrieten noemen zonder dat we hoeven te vluchten omdat we ons leven niet meer zeker zijn. We kunnen, mogen en doen heel veel, wat deze duizenden vluchtelingen niet mogen, kunnen en doen. En als menselijke kuddedier, roepen we dan dat het net goed is dat er duizenden vluchtelingen de dood verdienen. Want zo goed hebben wij het ook niet, vanachter onze pc, mobieltje met een peukje en een biertje in de hand. Want we worden geleid door angst, angst dat die gelukzoekers, meer geld krijgen dan wij, angst dat zij een groter huis krijgen dan wij, angst dat ze een ander geloof hebben dan wij. En natuurlijk kost het ons geld en natuurlijk heb je met een groot gezin een groot huis nodig en natuurlijk hebben ze een ander geloof. Maar wij hebben democratisch besloten om vluchtelingen op te nemen, we hebben democratisch besloten om hun tijdelijk een bijdrage te geven en wij hebben democratisch besloten dat wij een artikel 6 hebben vrijheid van godsdienst en levensovertuiging. En ik ben het met je eens dat je roept dat het niet ideaal is. Dat de opvangcentra’s beter ergens kunnen zijn waar we beter toezicht kunnen hebben. En het daarom beter niet in een woonwijk kan staan. Dat de procedures sneller moeten en dat als ze uit geprocedeerd zijn zo snel mogelijk weer terug moeten naar land van herkomst. Dat we misschien maar eens moeten ingrijpen in juist die landen waar het op dit moment zo rommelt, zonder dat wij er zelf beter van worden (olie, diamanten etc. ) Dat we de mensensmokkelaars harder moeten aanpakken. Maar nee, de angst dat je dan een ander de dood wenst, nee, die deel ik niet in mijn geluk. Al mag je mijn mening best als een kuddedier volgen.

In een van mijn blogs had ik het over de onafhankelijkheid van vrouwen, de keuze die wij als vrouw  hebben om tussen ons gezin en werk een evenwichtigheid te creëren. Hoewel onze huidige regering daar lijnrecht tegenover staat en vrouwen het liefst volledig in de top ziet belanden en daarmee de ruimte maakt om de kinderopvang en/of nanny’s de volledige opvoeding van onze kinderen te geven.  Zitten er naar mijn inziens nog veel meer haken en ogen aan. Het uitkleden van de zorg is daar een heel mooi voorbeeld van. De zorg? Hoor ik heel  veel denken, de zorg ja. Doordat de ouderen steeds langer thuis mogen blijven en het verpleeghuis ongeveer het eindstation is. Het verpleeghuis die door de kosten besparingen geen 24/7 aandacht meer verlenen maar afhankelijk zijn van wat wij als kinderen en/of partner aan hulp verlenen. Ouderen die dus afhankelijk zijn van (onbetaalde) mantelzorgers, hulp in de huishouding etc. Het jongleren tussen werk, kinderen en oma/opa zal daardoor nog een grotere druk geven op de onafhankelijke vrouw. Want wees eerlijk ziet een van de dames haar man, oma ’s haren wassen en föhnen? Of het hele ziektebeeld van opa elke dag doornemen? Omdat opa vergeten is dat iedereen al van zijn ziekte afweet? Er zullen altijd wel uitzonderingen daar in zijn, maar over het gros gesproken, nee. Kortom zal dit (weer ) op de schouders van de vrouw komen en die had het al zo moeilijk om een balans te vinden tussen werk, kinderen etc. Het uitkleden van de zorg heeft dus maar weer eens grotere gevolgen dan het mooie plaatje dat wordt geschetst. Jaren terug was het heel gewoon om oma of opa in huis te nemen en te verzorgen. Ergens in die jaren is er een omslag geweest om opa en oma in een tehuis te laten verzorgen. Toen dacht men dat het wel goed was om opa en oma langer thuis te laten zitten met hulp van familie. Maar nu wil men dat de familie volledig aan het werk gaat en ook nog voor opa en oma zorgt. Dat is vragen om moeilijkheden. Of wat genuanceerder dat is stenen uit de hoeksteen van de samenleving halen waardoor de basis als een baksteen in elkaar zakt. Waarbij het cement niet meer genoeg ondersteuning bied om het bij elkaar te houden en doordat er een tekort aan vakmensen niet op tijd kan worden opgebouwd. De eerste scheuren in de fundering zijn ontstaan en als we nu niet ingrijpen zakt alles zeker als een kaarthuis in elkaar. En ook ik weet niet hoe we dit moeten oplossen, maar dat we het moeten oplossen dat staat vast als een huis.

Een keer wijk ik af. Ik wijk af van mijn eigen verhaal. Ik wijk af van gedachten en ik wijk af van mezelf.

Ik wijk niet af van iets te vertellen hebben, maar het is niet mijn verhaal. Ik wijk af omdat het,  het verhaal is voor en over iemand anders, een van mijn grootste fans.

“Je bent er nog en nu kan je het nog lezen. Geen achteraf mooi praatje, maar nu in het heden, in je strijd. Je strijd die je ,als zo velen , levert tegen kanker. Een strijd die je aan het verliezen bent. Ik zal geen namen noemen, je weet over wie ik het heb. Tenslotte ben je een strijd aan het leveren op leven en dood, daar hoeft geen naamsvermelding bij, dat doe je helemaal alleen en wij kijken toe.

Net als bij duizenden andere ging je maar eens naar de dokter, doorverwezen naar het ziekenhuis, scan hier en daar, bloedwaardes meten, foto’s en wachten. Duizend keer je leven voorbij zien gaan, alle scenario’s uitgetekend in gedachten, alle papieren nog eens doorgelopen en maar wachten. Uit ervaring weet ik dat wachten het langste duurt, voor het gevoel dan. Alles wat daarna komt is de resterende tijd.

Een van je scenario’s is werkelijkheid geworden en je gaat ervoor. Bestraling en chemo , het moet je een uitgang bieden. Een kans die je dan ook met twee handen aanpakt. En wij kijken machteloos toe. Vijf en halve week doorsta je al het gepruts aan je lichaam, alle chemische goedjes die je weer beter moeten maken, alle pijnen en kwaaltjes doorsta je. En wij kijken machteloos toe. En dan is het weer wachten. Is er wat van de resterende tijd gewonnen? Nogmaals alle scenario’s , papieren, nu met meer vrienden en familie om je heen, maar wachten. Ruim 2 maanden erna krijg je weer de scans , foto’s , meten bloedwaardes etc. Toch is er iets veranderd, je bent duizelig , hoofd/nekpijn en wat eigenlijk bij chemo hoort, krijg je nu. Weer terug naar het ziekenhuis en weer wachten. Doemscenario’s, ze schieten door ons hoofd. Wij, die machteloos toe moeten kijken en hopen op het beste. We kunnen niet zien wat jou gedachten zijn, we raden maar dat we dezelfde gedachten hebben. De laatste scan zal moeten uitwijzen wat de daadwerkelijke resterende tijd nog is. Wat de kansen nog zijn. We hopen allemaal op een succesverhaal, een die zo weinige mogen meemaken. Maar we kijken machteloos toe. Het ene deel heb je niet gewonnen, maar ook niet verloren, het volgende is nog onzeker. Onze machteloosheid slaat genadeloos toe. Ik zelf kan niets meer voor je betekenen dan de kaarsjes laten branden, het hoop op het beste en dit te schrijven. Ik kan alleen maar aan de kant kijken en hopen. Door dit te schrijven hoop ik dat je er kracht uit kan putten. Kracht kan  vergaren voor het wachten en de resterende tijd. Weet hoe wij ons voelen, je bent niet alleen, maar wij kijken machteloos toe. Het glas is halfvol en we hopen, “bidden” en branden kaarsjes, dat het niet half leeg wordt.”

 

• Vandaag 27-8-2015 is diegene ,waar ik mijn inspiratie voor dit verhaal vandaan heb gehaald, zijn glas leeg….onze mysterieuze onzichtbare band, is overgegaan naar het onbekende ….Carlo het gaat je goed “ouwe” vriend 

Ik heb er een beetje op moeten broeden. Maar dat is meer geweest omdat ik niet wilde kwetsen, dan dat wat ik wil zeggen. De positie van de vrouw. Met internationale vrouwendag achter ons en Moederdag in het verschiet, ben ik eens gaan kijken hoe wij vrouwen er nu voor staan en wat we anders zouden kunnen doen. Nee, ik ben geen uitgesproken feministe en ik ben geëmancipeerd waar het mij uitkomt. Ik ben een voorstander van gelijke rechten en tegen seksueel misbruik. Maar ik vind niet dat de vrouw op de kindjes moet passen en de man alleen moet werken. Ook heb ik mezelf niet schuldig gevoeld toen wij onze dochter op de kinderopvang hebben gebracht en zelf full time ging werken. Door goede afspraken te maken met het KDV waren de eerste stapjes geen gemis, maar wij zagen de eerste stapjes thuis met een waarschuwing vooraf. Onze dochter vond het geweldig op het  KDV en wilde nooit mee naar huis en niet omdat het thuis niet leuk was maar omdat zij het leuk vond om alle aandacht te krijgen en op een heel vrije, gemoedelijke en liefdevolle omgeving zat. Thuis ging alle aandacht naar haar en tussen het eten koken,afwassen en huishoudelijke bezigheden,  draaide alle liefde om haar heen, ze is dus niets te kort gekomen. En natuurlijk schoten er wel eens schuldgevoel of verdrietige gedachten door mijn hoofd, je blijft natuurlijk vrouw en moeder, maar haar gelukkig en tevreden zijn, was mijn kracht. Later ben ik minder gaan werken, maar dat was mijn eigen keus, omdat ik me niet meer op mijn plek voelde binnen het bedrijf waar ik toen voor werkte. En zo heb ik de jaren van de lagere school part time gewerkt, beetje werken en een beetje mama, ik vind het prima. Mijn man werkt full time en doet zijn ding binnen het huishouden, samen, ik niet alleen. Sinds een paar jaar zijn ook de huishoudelijke taken van onze dochter wat uitgebreid en met zijn drieën doen we allemaal wat. Financieel onafhankelijk ben je al met 1502,- bruto per maand (het wettelijke minimumloon), probeer daar dus in de buurt te blijven ook met een parttime baan. Verdien je strepen, om het zo maar eens te zeggen. Volg studies, workshops etc. om zo meer kennis te vergaren. Soms wil je werkgever daar aan mee betalen of zelfs helemaal te vergoeden, ik zeg doen! Heb je een partner, laat hem/ haar ook meehelpen met de kinderen, huishouden etc. Jullie zijn allebei gelijk in een relatie. Maak daar afspraken over. Het kunnen kleine dingen zijn zoals de een kookt de ander wast af, maar maak ze. Een relatie, kinderen het is allemaal werk, dus waarom zou je wel een afspraak maken met je werkgever en niet met je partner? En ja, bij mannen zijn de talenten van het huishouden anders dan die van vrouwen, maar hé, hoe hij afwast maakt toch niets uit als het maar gebeurd! Gaatjes boren in de muur hebben de mannen ook ooit eens voor het eerst gedaan, dus kan voor jou ook de eerste keer zijn. Wees onafhankelijk in het een en afhankelijk in het ander. Uiteindelijk komt het erop neer hoe je samen oud wordt , in liefde en gezondheid. Maar wees voorbereid op het einde. Dan kom je in ieder geval niet voor een verrassing te staan, onwetend, afhankelijk en vooral alleen.