Verslag van mijn bezoek MMC in de nacht van 2 op 3 januari 2021:

* Vanwege COVID (waar wij het over corona hebben, zeggen de artsen, verpleging etc. COVID) zijn de normale dingen net even anders. Nu geen meerijden in de ambulance, geen begeleiding EHBO, geen begeleiding naar OK deuren, geen begeleiding naar afdeling. Mocht het nodig zijn kan de begeleider in de wachtruimte op u wachten. Uitzondering van 1 begeleider is soms mogelijk, bijvoorbeeld bij bevalling. Bezoek 1 per keer en maximaal 2 per dag. * Namen heb ik ook veranderd uit privacy overweging, de mijne afgekort.

Gies kom toch maar, ze hebben de ambulance gebeld voor Truus en er moet iemand mee. Ik kom eraan. Snel mijn joggingpak uit en mijn heet te wassen kloffie aan. Gewone kleding waar ik van weet dat die wel in de droger of 60 graden kunnen verdragen. Simpele dingen waar je tegenwoordig rekening mee moet houden. Wat extra fishermann friends in mijn zak zodat ik wat te sabbelen heb onderweg. Op de groep krijg ik een snelle update van collega’s. Ze hebben samen met de huisarts gekozen voor het MMC omdat Truus (cliënt) daar bekend is. Als een hoopje ellende tref ik Truus aan, zeg vaker Truuske tegen haar omdat ze af en toe best wat agressief gedrag laat zien en zo communiceer dat ik haar aandacht beter krijg. Ze reageert met een blik van help mij! Truus kan alleen non verbaal communiceren en die blik zei mij genoeg. Omdat het geen spoed lijkt te zijn , zijn we afhankelijk van een ambulance die vrij is, dat kan nog wel even duren. De rokers gaan nog even samen een peukje roken buiten en zo komen de verhalen los. Tassen gepakt, alles erin, we zien wel wat Truus nog meer nodig heeft, maar we denken dat voor 3 dagen wel genoeg is. Amper de sloffen gepakt of daar komt de ambulance al aanrijden. Ze nemen door wat de situatie is en vragen naar Truus haar toestand en gedrag. Zonder enige moeite leggen ze alvast een infuusnaald aan, Truus geeft geen kick. Collega’s en ik kijken elkaar aan, dit is niet zoals wij Truus kennen, meestal slaat ze of geeft een kopstoot of trekt met haar arm als zoiets gebeurt. We uiten dan ook gelijk onze zorgen, zo kennen wij Truus niet. De dame en heer van de ambulance besluiten dan ook dat ik ipv achter de ambulance aan te rijden mee mag rijden in de ambulance. Een vertrouwt persoon die Truus kent, zal haar rustiger kunnen houden tijdens de lange rit. Ik mag alleen bij Truus in de ambulance, de dame en heer zitten voorin, tussenraam open zodat als er iets is ik ze kan waarschuwen. Truus stap over van bed naar brancard onder begeleiding van 2, ze wankelt op haar benen en wil eigenlijk niet echt staan. Pfff dat is zwaar, maar het lukt. Spullen mee, mondkapje op en ik stap ook in. We rijden in normale tempo naar Veldhoven, onderweg moeten we 2x stoppen voor andere hulpverleners die met zwaailampen ons voorbij gaan. Mijn gedachten schieten dan voorbij, hopelijk gaat hun opdracht net zo goed als mijn ritje. Het blauwe licht in de ambulance zorgt ervoor dat Truus af en toe wegdoezelt. Ik zit vol adrenaline dus dat doezelen lukt mij totaal niet. Pak een fishermans friend en sabbel zo de rest van de rit. Overigens niet aan te raden met dat mondkapje op, soms stroomt mijn adem richting ogen en dan krijg ik toch een beetje het sterk spul effect. Aangekomen bij MMC en de ambulance rijdt het dok binnen. We stappen uit en voordat we de EHBO binnen gaan, moeten we nogmaals proberen Truus een mondkapje op te doen. Ze rukt het gelijk af. Dat gaat hem toch niet worden. We melden ons aan en krijgen te horen welke kamer we heen moeten. Het is een rechte weg van precisie, niks wachten , denken waar, alles staat aangegeven en er is niemand in de hal. Eenmaal binnen komen er wat artsen en verpleging binnen. Ambulance draagt over en vertellen daarbij dat ik als begeleider erbij moet blijven omdat er met Truus geen communicatie kan plaatsvinden. Ik ben haar stem. Infuus wordt aangesloten en Truus laat alle onderzoeken over zich heen gaan zonder geluid. Bij het buik onderzoek zie ik haar gezicht betrekken, kleine spier beweging in het gelaat. Dat doet zeer, zeg ik. De arts kijkt mij aan, hoe bedoelt u. Ik zeg kijk maar naar haar gezicht…de arts duwt op haar buik en kijkt ondertussen naar het gezicht, o ja zegt ze nu zie ik het ook. Ze doet hetzelfde onderzoek nogmaals maar ipv naar de buik te kijken kijkt ze Truus aan. De arts besluit om wat nadere onderzoeken te doen, foto’s van de buik te laten maken en echo’s. Truus en ik worden alleen gelaten in afwachting van hoe of wanneer. Er komt verpleging binnen, hij was het die het infuus aansloot en de eerste controles uitvoerde, een Belg genaamd Jean. Jean vertelde over de controles en dat bij het saturatie meten er even onrust was ontstaan. Truus bleek namelijk haar vinger niet stil te houden en dat gaf een heel raar beeld. Gelukkig had de bloeddrukmeter die ook aangesloten was de bloeddruk al doorgegeven en toen realiseerde hij zich dat Truus aan de andere kant aan het spelen was met de saturatie meter. Ik sta op en zeg zullen we het nogmaals doen, ja dat vond hij wel een goed idee. Dat klipje er weer op en meteen gaan de vingers van Truus in ritmische beweging heen en weer, we lachen erom. Ik hou haar hand vast en de bewegingen stoppen. Ik praat tegen haar en zeg Truuske even stil houden dan kan Jean zijn werk doen. Ze houdt lang genoeg stil om een saturatie van 98 te meten. Jean en ik lachen, zie je wel alles is goed. En laat ons weer alleen. De tijd tikt voorbij, ik kijk op de klok, oh dat valt nog mee 0200. Ik neem weer plaats op mijn stoeltje en zie dat ik mijn ring nog om heb, ik doe hem af want dat mag echt niet in de zorg. Ik doe het in mijn portemetnx en glimlach, ik hoor in de kamer naast ons of iets verder een jonge vrouw puffen en kreunen, soms een gil. Die gaat bevallen denk ik. Een klein wondertje in aantocht. Truus zie ik bewegen en trekt haar dekentje van zich af, zoals ze dat ook op de groep doet, smijt ze het weg. Nou Truuske zo erbij liggen is ook niet netjes en ik leg het dekentje zo dat net haar onderkant bedekt ligt, ze accepteert het gelaten. Ik zie aan haar gezicht dat ze het er niet mee eens is. Vermaand spreek ik haar toe, Truus zo of anders helemaal. Boos kijkt ze mij aan, ze laat het liggen, maar niet van harte. Ik leg het dekentje zo dat haar koude voeten bedekt zijn en ze moeite moet doen om bij het dekentje te kunnen, net netjes genoeg maar haar bolle buik zichtbaar. Na een minuut of 5 leg ik langzaam het dekentje ook weer over haar buik, zo warm is het ook niet in het ziekenhuis. Wat later komt een arts binnen, Anouk heet ze. Ze gaat ons mee begeleiden naar de röntgen, zodat ze de foto’s gelijk kan beoordelen. Het is 10 meter verderop en samen rijden we het bed. We worden opgewacht door Annie, zij zal de foto’s maken. Piep, piep gaat het ineens. Aan Anouk haar broek zit een soort van mobilofoon , ze spreekt de korte zin , ik ben weg, ze neemt de mobilofoon aan haar oor al rennend de gang over. Ik zie andere collega’s ook aankomen rennen. Ze stoppen voor een kleine afscheidingswand en trekken allemaal allerlei spullen aan. Ik hoor ze zeggen , meneer 3 reanimatie COVID . Een iemand helpt ze met de schorten en weg zijn ze, achter de afscheidingswand. Secondes heeft het geduurd. Ik rij samen met Annie Truus verder de röntgen in. Annie doet net alsof dit de normaalste zaak van de wereld is en op mijn opmerking, wauh heftig, antwoord ze ook , ja dat is het ook. Helaas voor ons dagelijkse kost en ze zwijgt verder.

We herpakken onszelf en nemen door hoe Annie de foto’s gaat maken. Of Truus kan staan? Ja maar wel met ondersteuning. Ik krijg een zwaar schort om tegen de röntgenstralen, op het moment dat ik het aan krijg bedenk ik mij dat ik nog een vest aan heb, hmm dat had ik beter uit kunnen doen. Maar ik klaag alleen in mijn hoofd en accepteer dat het zweet al langzaam aan het druppen is. We rijden het bed zo dat Truus alleen hoeft op te staan en vast kan houden aan het apparaat. Met enige moeite krijgen we haar samen overeind. Truus wil eigenlijk gaan zitten of hangen, maar ook hier met enige aanwijzing volgt ze de instructies die ik geen op. Met mijn hand tussen haar schouderbladen en een arm onder haar schouder lukt het om foto’s te maken. Annie helpt mee om Truus weer op het bedje te krijgen en we rijden naar een ander bed, hierop moet Truus gaan liggen op haar rug. We maken de overstap en nu blijft Truus rechtop staan , we draaien haar en ze ploft neer zoals ze dat wel vaker doet. Door onze ondersteuning ploft ze gelukkig niet hard op de plaat van het bed. Ik leg haar op haar rug en leg mijn hand op haar borst, zo even blijven liggen. Annie stelt de camera en loopt alvast richting het hokje. Mijn hand moet ik iets verplaatsen naar boven. Snel maakt Annie een foto, ze komt terug en legt de onder plaat anders, Truus draait met haar benen weg. Hmm gelukkig heb ik lange armen, ik leg haar benen weer recht en hou er een hand op en op haar borst mijn andere. Denk je dat het zo lukt, vraag ik Annie. Annie kijkt op haar scherm en zegt ja dat gaat. Ze maakt de foto’s en roept klaar. Truus lijkt te begrijpen dat het klaar is en wil al opstaan, rustig aan Truuske, zeg ik. Bungelend met haar voeten over de rand, brengt Annie het bed naar beneden, we ondersteunen Truus en nu ook ploft ze neer, op haar zij want dat ligt het lekkerst. We moeten haar nog een beetje naar boven trekken met het onderlaken en waar Annie haar schouder een beetje optilt, trek ik aan het onderlaken 1,2,3, trek. Truus ligt gelijk een stuk hoger. mooi denk ik, want dat koste nogal wat kracht. Annie roept ondertussen iemand van de verpleging op om de 10 meter terug naar het opname kamertje te rijden. De deur gaat weer open en ik zie Anouk onze kant op komen, echter niet voor ons maar om tegen Annie te zeggen dat meneer 3 het niet heeft gehaald, zachtjes zodat ik het niet zou horen, maar niet wetend dat ik nieuwsgierig mijn oren op dat moment op vleermuisstand heb staan. Ik zeg niets dat ik het gehoord heb, denk alleen maar shit dat is er weer een die aan de gevolgen van COVID bezwijkt …kutzooi…meteen schieten mijn gedachten aan de nabestaande , zij mochten er niet bij zijn, dokter Anouk is de laatste die hij zag, pfffff vreselijk…..dokter Anouk en haar collega’s gaan gezamenlijk een andere ruimte in en ik zie ze zeker voor een uur daar niet uitkomen……debriefing denk ik meteen aan. Samen doorspreken wat er is gebeurd en wat ze anders hadden kunnen doen, samen rouwen om de zoveelste die ze hebben moeten laten gaan, even een kopje koffie drinken misschien. Ondertussen zijn we naar het opname kamertje gelopen. split seconds momenten zijn dat dus. Er komt even later een andere dokter binnen met een draagbare echo, ze wil even de buik bekijken van Truus of de blaas vol zit. Dit blijkt niet het geval en gaat weer weg. Wat later komt dezelfde dokter met een groot echo apparaat binnen, toch maar de darmen weer bekijken. Weer dat koude spul op die buik, Truus wilde eigenlijk slapen , maar ook dit staat ze toe. De dokter gaat weer weg. Weer wat later komt dokter Anouk binnen…haar ogen staan dof…ze verteld dat er een draai in de darm zit en daardoor het lucht zich ophoopt, ontlasting valt mee. Er moeten beslissingen genomen worden bij eventuele complicaties en ik ga bellen met de familie van Truus. Er worden knopen doorgehakt en ik vertel Jean wat deze zijn zodat hij het door kan geven aan dokter Anouk. Even later komt Jean terug en legt weer een zak aan de infuus lijn. De MDL arts is onderweg, maar het kan wel even duren er zijn meer spoed gevallen in de regio. We wachten wel….tijdens het wachten hoor ik weer het geschreeuw van de moeder in spe en hoor dat ze haar naar een andere afdeling gaan rijden….dag wondertje tot straks, veel geluk voor de toekomst, denk ik dan….Jean legt ondertussen een operatiebandje klaar , heel subtiel achter het deurgordijn door op het keukenblokje. Het is stil in het ziekenhuis, geen gepuf of geschreeuw meer, geen piepjes of belletjes. Truus doezelt langzaam weg. Tijd lijkt niet belangrijk en de seconden tikken weg op de klok boven mij, geen idee hoe laat het is, kijk ook niet vind het irrelevant……uit mijn appjes blijkt het een uur of 4 te zijn zie ik nu, maar op het moment had ik daar geen benul van. Jean komt binnen met een andere verpleegster, aan haar bril zie ik dat zij er in het begin ook even was. We moeten Truus van bed veranderen. Dat gaan we doen dmv een board haar te schuiven van ene bed het andere in. Jean rolt Truus op haar zijde en plaats het board , rolt haar weer terug ,ik en de mevrouw met de bril trekken aan het board inclusief onderlaken en zo is Truus op een ander bed. Ze bedanken mij voor de hulp, fijn dat ik wist wat de bedoeling was zonder enige uitleg. Vol trots neem ik plaats op mijn verschoven stoel, twee bedden in het kamertje maken het wat krap. Jean verteld dat de MDL arts nog zo een half uurtje op zich laat wachten en dat ik dan mee kan de ok in om zo Truus te begeleiden en hun hun handen vrij hadden. Ik ga er natuurlijk mee akkoord, daarna gaat Truus naar de acute opname, prima denk ik. Of het nodig is dat er een extra bed op de kamer geplaatst moest worden, nee zeg ik, als alles achter de rug is en Truus echt slaapt ga ik weer terug naar de groep. Nog een zakje vocht gaat eraan en hij laat ons weer alleen. Jean komt binnen en begeleid ons richting ok, alle lampen zijn uit en ik volg zijn instructies voor het bed te begeleiden, de beweging sensoren doen hun werk en waar wij lopen springen die een voor een aan, rare is dat het overal stil is, geen piepjes, geen geroezemoes , volledige stilte, alleen het geluid van wielen ,voetstappen en aanspringende lampen, de ene deur die automatisch open gaat en weer een andere die opengaat met een schop tegen de knop, de laatste opent met het pasje van Jean. Ook na die deur is het stil en achterin deze gang brand er licht. Het blijkt de endoscopie ruimte te zijn, wat later komt er een mevrouw naar buiten gewandeld, ja kom maar verder zegt ze. We lopen de ruimte binnen er staat nog een mevrouw zij stelt zich voor als MDL arts en haar collega. Ik mocht Truus op haar zijde vast houden tijdens de procedure zodat zij samen hun werk konden doen. Ik bespaar jullie de OK behandeling , dat ligt te privacy gevoelig, maar het is geslaagd, Jean kwam ons weer halen en samen reden we naar de acute opname, weer in een donker zonder geluiden gangen. Bij de acute opname nam ik afscheid van Jean en bedankte hem en zijn collega’s voor de goede zorgen. Hij bedankte mij voor mijn geweldige hulp, als ik niet zo had gereageerd op alle aanwijzingen had ik waarschijnlijk niet dit allemaal mogen doen, zijn dank was groot voor de hulp en ontlasting van hun werk. Met blosjes op mijn wangen ,gelukkig verscholen achter mijn wangen nam ik dit compliment tot mij. Een beetje verlegen van , zei ik nog ,samen staan we sterk …dat is zeker waar beaamde hij. Een collega kwam binnen en zij vertelde dat ze dat zij Kim heet, en nog wat controles ging uitvoeren. Jean vertrok. Kim doet de controles en ik app dat het allemaal goed is gegaan, het is 0600. Nadat Kim klaar is vraagt ze of ik wat wil drinken en/of eten, nou een kop koffie zwart zou niet verkeerd zijn. Op dat moment realiseer ik mij dat ik buiten het sabbelen op wat fishermanns friends ik niet heb gedronken. De kop hete koffie laat ik een beetje afkoelen en drink hem op, oh dat smaakt. Ik zie Truus langzaam maar zeker in slaap gaan, eindelijk denk ik dan. En rond een uur of 7 merk ik dat ze weer doorademt en relaxed aan het slapen is. Tijd om naar de groep terug te gaan. Taxi geregeld en met de nieuwe ploeg verpleging afgesproken hoe Truus kan zijn en reageren , eventueel Truuske zeggen als ze wantrouwend is en even het masker af zodat ze vertrouwd raakt met je gezicht. Ze nemen het in zich op en ik neem afscheid van Truus, stilletjes even haar wang aanraken en in gedachten. Ik wil haar slaap niet verstoren. De weg naar de uitgang is lang en stil, her en der wel wat meer geroezemoes , ik hoor dat men bezig is met de zorg. Ik kom enkele verpleging tegen , die hun dag gaan opstarten of juist beëindigen. Vlak voor de uitgang bevind zich een snack apparaat ik besluit er een drankje uit te halen, voor straks. Eenmaal buiten gaat dat mondkapje mijn zak in, oh heerlijk die koude buitenlucht , ik neem er volle teugen van. Ik loop wat rond het terrein , mijn benen strekken en een sigaretje. Wachtend op mijn taxi. De nacht passeert mijn gedachten , wat een geweldige ervaring was dit. En wat een respect voor al mijn ziekenhuis collega’s. De taxi komt en om niet het helemaal doods te laten zijn vertel ik een beetje over mijn ziekenhuis ervaring van de nacht. Ook de taxichauffeur spreekt de bewondering uit naar de zorgverleners. Rond 9.00 stap ik de groep weer binnen, mijn collega’s wachten mij op, vertel wat Truus en ik allemaal hebben meegemaakt en hoe trots ik ben op mijn collega’s hoe ze gehandeld hebben, snel wat rapporteren en om 10.00 sluit ik de deur en rij naar huis. Thuis wordt ik opgewacht met een ontbijtje en koffie. Slapen is voor apen, toch ga ik op de bank wat tv kijken en doezel al snel twee uurtjes weg. Later op de dag lees ik dat Truus nog een nachtje moet blijven, maar het goed doet daar. Fijn denk ik. Knap maar snel weer op en hopelijk snel weer terug op de groep……