In een van mijn blogs had ik het over de onafhankelijkheid van vrouwen, de keuze die wij als vrouw hebben om tussen ons gezin en werk een evenwichtigheid te creëren. Hoewel onze huidige regering daar lijnrecht tegenover staat en vrouwen het liefst volledig in de top ziet belanden en daarmee de ruimte maakt om de kinderopvang en/of nanny’s de volledige opvoeding van onze kinderen te geven. Zitten er naar mijn inziens nog veel meer haken en ogen aan. Het uitkleden van de zorg is daar een heel mooi voorbeeld van. De zorg? Hoor ik heel veel denken, de zorg ja. Doordat de ouderen steeds langer thuis mogen blijven en het verpleeghuis ongeveer het eindstation is. Het verpleeghuis die door de kosten besparingen geen 24/7 aandacht meer verlenen maar afhankelijk zijn van wat wij als kinderen en/of partner aan hulp verlenen. Ouderen die dus afhankelijk zijn van (onbetaalde) mantelzorgers, hulp in de huishouding etc. Het jongleren tussen werk, kinderen en oma/opa zal daardoor nog een grotere druk geven op de onafhankelijke vrouw. Want wees eerlijk ziet een van de dames haar man, oma ’s haren wassen en föhnen? Of het hele ziektebeeld van opa elke dag doornemen? Omdat opa vergeten is dat iedereen al van zijn ziekte afweet? Er zullen altijd wel uitzonderingen daar in zijn, maar over het gros gesproken, nee. Kortom zal dit (weer ) op de schouders van de vrouw komen en die had het al zo moeilijk om een balans te vinden tussen werk, kinderen etc. Het uitkleden van de zorg heeft dus maar weer eens grotere gevolgen dan het mooie plaatje dat wordt geschetst. Jaren terug was het heel gewoon om oma of opa in huis te nemen en te verzorgen. Ergens in die jaren is er een omslag geweest om opa en oma in een tehuis te laten verzorgen. Toen dacht men dat het wel goed was om opa en oma langer thuis te laten zitten met hulp van familie. Maar nu wil men dat de familie volledig aan het werk gaat en ook nog voor opa en oma zorgt. Dat is vragen om moeilijkheden. Of wat genuanceerder dat is stenen uit de hoeksteen van de samenleving halen waardoor de basis als een baksteen in elkaar zakt. Waarbij het cement niet meer genoeg ondersteuning bied om het bij elkaar te houden en doordat er een tekort aan vakmensen niet op tijd kan worden opgebouwd. De eerste scheuren in de fundering zijn ontstaan en als we nu niet ingrijpen zakt alles zeker als een kaarthuis in elkaar. En ook ik weet niet hoe we dit moeten oplossen, maar dat we het moeten oplossen dat staat vast als een huis.
2 thoughts on “Hoeksteen met scheuren”
Reacties zijn gesloten.
Wauw! Echt mooi geschreven!
Als ik denk aan mijn familie in Kroatië, daar is het de normaalste zaak dat je voor je (schoon) ouders zorgt, wanneer zij oud zijn. Volgens mij heb je daar geen bejaarden tehuizen.
Echt respect voor de vrouwen die dat hier of in het buitenland kunnen bol werken!
Dank je Ivanka, ik zie in landen waar het “normaal” is wel dat de druk op de familie dan erg hoog is. Er is bijna geen tijd meer voor zichzelf. Soms is het inhuren van hulp buitenaf dan een optie en dat alleen omdat het niet anders kan. Ik zit er niet op te wachten om verzorgende te spelen en zo de vrijheid kwijt te raken. Is gewoon niet mijn ding. Maar ben bang dat dit wel de toekomst gaat worden.